(Lettre de Dimitris Scarpalezos publiée dans le journal Documento, Dimanche 28/8/ 2019)

https://www.documentonews.gr/article/kratos-dikaioy-h-kratos-dikastwn

Une des caractéristiques principales de l’Etat de Droit est non seulement la séparation des pouvoirs mais aussi leur limitation par la validité générale de la loi.   Le législateur légifère mais seulement dans le cadre et les limites de la Constitution. Le pouvoir exécutif gouverne mais seulement en respectant l’application de la loi. Le pouvoir judiciaire est responsable de décider qui est coupable et qui est innocent et de fixer la peine imposée mais seulement dans la limite des lois en vigueur. Tous ces pouvoirs sont tenus de fonctionner en respectant la logique élémentaire et en justifiant leurs décisions avec des arguments rationnels et contrôlables fondés sur le principe de la validité générale des lois. Dans une démocratie, tout citoyen a le droit de contrôler si le pouvoir respecte ces principes de base de l’Etat de Droit. Il est inadmissible que l’application des lois dépende des intérêts politiciens ou des pressions internationales. Il est inadmissible que les juges, pour des raisons idéologiques, appliquent les lois   avec “une géométrie variable”. Dans ce cas, l’Etat a le devoir d’empêcher les décisions arbitraires, même celles des juges quand ils refusent d’appliquer la loi. La qualité d’un État ne se mesure pas tellement dans les cas faciles (par exemple ceux où tous sont d’accord pour une mesure de clémence) mais dans les cas “difficiles”, c’est -à-dire précisément quand la démocratie doit prouver qu’elle applique ses propres principes même si cela est désagréable pour certains ! Le cas du traitement des condamnés au procès du 17 Novembre (le déroulement même du procès) est une des pages les plus noires de la justice grecque : le fameux État de Droit y a été mis à l’épreuve et a été couvert de honte. Au procès, un pamphlet journalistique était davantage pris en compte par certains juges que les données de l’instruction ! Les règles de preuve et de présentation des indices ont été contournées sous la pression d’interventions politiques ouvertes et sous l’influence d’intérêts économiques car une issue “défavorable” du procès risquait d’empêcher les Jeux Olympiques et les affaires juteuses qui en dépendaient.

Après le procès et de manière systématique, les mesures d’indulgence généralement appliquées ont été refusées à ces condamnés uniquement sur la base d’intérêts politiciens tandis que naturellement elles étaient appliquées sans problème aux condamnés de droit commun ! Ainsi, les permissions de sortie auxquelles ils avaient droit leur étaient trop souvent refusées tandis qu’elles ne posaient aucun problème dans le cas des condamnés de droit commun “non politiques” qui ont commis des crimes sous le mobile “compréhensible”(et somme toute “plus noble”?)du gain personnel !Le cas le plus scandaleux est celui d’Alexandre Yotopoulos qui a été condamné sans preuves suffisantes mais pour qui l’application de la loi est systématiquement repoussée, pour ne pas froisser les haines et les préjugés politiques d’une partie du monde politique et du corps judiciaire. L’octroi de permissions de sortie devrait aller de soi dans son cas car il y a eu de nombreux cas de jurisprudence dans ce sens, y compris pour des condamnés au procès du 17 Novembre qui ont finalement eu des permissions. Mais jamais Alexandre Yotopoulos pour lequel cette mesure, pourtant inscrite dans la loi n’a jamais été appliquée, avec des prétextes tirés par les cheveux et sans aucune justification raisonnée comme l’impose la loi. De même il lui a été interdit d’avoir un ordinateur pour sa thèse de mathématiques, de correspondre électroniquement avec sa directrice de thèse.  Il en est de même pour la libération conditionnelle prévue par la loi grecque, après 17 ans de séjour en prison, que les juges refusent exceptionnellement dans le cas de Yotopoulos, sans justification explicite, ce qu’ils sont tenus de faire par la loi.  La libération de détenus après un certain nombre d’années de séjour  en prison ou Pour des raisons de santé décrites par la loi est une règle dont ont profité  jusqu’à Patakos membre de la junte des colonels ainsi qu’une série de condamnés pour des crimes particulièrement horribles. C’est-à-dire, on arrive à une situation insensée où, exceptionnellement dans le cas de Yotopoulos, les lois ne sont pas appliquées et ceci sans aucune justification juridique ! 

Dans des cas pareils, l’Etat a le devoir de protéger les citoyens des préjugés et de la haine arbitraire de certains juges et de compléter les lois par des décrets qui perm au ettent l’application des lois dans la lettre et l’esprit dans lequel elles ont été votées. Le pouvoir exécutif doit et peut exiger des juges d’appliquer les lois votées par le pouvoir législatif et demander des comptes à tous ceux qui refusent de faire leur devoir et qui refusent même de justifier juridiquement leurs décisions arbitraires au lieu d’agir en respectant les lois et la logique la plus élémentaire.

(Επιστολή του Δημήτρη Σκαρπαλέζου στην εφημερίδα DOCUMENTO στις 28/8/2019)

https://www.documentonews.gr/article/kratos-dikaioy-h-kratos-dikastwn

Στα βασικά χαρακτηριστικά ενός κράτους δικαίου περιλαμβάνονται ο διαχωρισμός των εξουσιών αλλά και ο περιορισμός των εξουσιών από τη γενική ισχύ του νόμου!

Ο νομοθέτης μπορεί να νομοθετεί αλλά μόνο στα πλαίσια του συντάγματος, η εκτελεστική εξουσία μπορεί να κυβερνά αλλά μόνο εφαρμόζοντας τους νόμους, η δικαστική εξουσία μπορεί να αποφασίζει ποιος είναι ένοχος και πώς θα τιμωρηθεί αλλά μόνο στα πλαίσια των νόμων της πολιτείας. Επίσης όλες αυτές οι εξουσίες είναι υποχρεωμένες να λειτουργούν σεβόμενες τη λογική και την υποχρέωση να δικαιολογούν τις αποφάσεις και επιλογές τους με λογικά και ελέγξιμα επιχειρήματα βασισμένα στη γενική ισχύ των νόμων. Σε μια δημοκρατία κάθε πολίτης δικαιούται να ελέγξει την εξουσία για το αν σέβεται αυτές τις βασικές αρχές κράτους δικαίου. Η εφαρμογή των νόμων δεν μπορεί να εξαρτάται ούτε από πολιτικές σκοπιμότητες ούτε από διεθνείς πιέσεις.

Δεν είναι δυνατό οι δικαστές με ιδεολογικούς όρους να εφαρμόζουν τους νόμους κατά περίπτωση και η πολιτεία πρέπει να μπορεί να εμποδίζει την αυθαιρεσία, ακόμη και των δικαστών όταν ΔΕΝ εφαρμόζουν τους νόμους.

Η ποιότητα ενός κράτους δικαίου και μιας δημοκρατίας δοκιμάζεται όχι στα εύκολα (π.χ. όταν όλοι συμφωνούν σε ένα ευεργετικό μέτρο) αλλά στα δύσκολα, δηλαδή όταν πρέπει ακριβώς η δημοκρατία να αποδείξει ότι σέβεται τις ίδιες τις αρχές της, έστω κι αν κάποιοι ενοχλούνται από την εφαρμογή τους.

Η περίπτωση των καταδικασθέντων στη δίκη της 17 Νοέμβρη (αλλά και η ίδια η διαδικασία της δίκης) είναι από τις πιο μελανές στιγμές όπου δοκιμάστηκε και ντροπιάστηκε το περίφημο κράτος δικαίου.

Στην ίδια τη δίκη ένα φυλλάδιο δημοσιογράφων επηρέαζε πολλούς δικαστές περισσότερο από την ίδια τη δικογραφία και οι κανόνες απόδειξης και πειστηρίων παρακάμφθηκαν υπό την πίεση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων και της ανάγκης να μην εμποδιστεί με κανέναν τρόπο ούτε να μπει σε κίνδυνο το «μέγα φαγοπότι» των Ολυμπιακών Αγώνων.

Μετά τη δίκη και συστηματικά η εφαρμογή των ευεργετικών μέτρων του νόμου αναστελλόταν κατά περίπτωση με πολιτικά κριτήρια (που βέβαια δεν ίσχυαν για κοινούς εγκληματίες).

Ετσι, απλά μέτρα άδειας ή απελευθέρωσης έπειτα από κάποια χρόνια ή για λόγους υγείας, τα οποία ίσχυαν δίχως πρόβλημα για κοινούς εγκληματίες, με διάφορα προσχήματα ή δίχως καμία δικαιολογία δεν εφαρμόζονται σε αυτές τις περιπτώσεις (ενώ συστηματικά εφαρμόζονται στις περιπτώσεις εγκληματιών μαφιόζων ή γενικότερα ανθρώπων που εγκλημάτησαν με το «ευγενές» και «κατανοήσιμο» κίνητρο του κέρδους).

Η πιο σκανδαλώδης περίπτωση είναι αυτή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, που όχι μόνο καταδικάστηκε δίχως επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και για τον οποίο η εφαρμογή των νόμων αναστέλλεται συστηματικά ώστε να καλυφθεί η εμπάθεια ενός κομματιού του πολιτικού κόσμου και του δικαστικού σώματος. Η παροχή άδειας κατά τον νόμο θα έπρεπε να είναι προφανής στην περίπτωσή του γιατί υπήρξαν πολλά προηγούμενα, ακόμη και καταδικασθέντων της δίκης της 17 Νοέμβρη που τελικά πήραν άδεια, αλλά για τον ίδιο τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο δεν έγινε καμία εφαρμογή αυτού του νόμιμου μέτρου και με καμία επαρκή δικαιολογία. Επίσης του αφαιρέθηκε με προσχηματικά επιχειρήματα η δυνατότητα να γράψει σε υπολογιστή το διδακτορικό του στα μαθηματικά και να επικοινωνεί με τον επιβλέποντα καθηγητή μαθηματικών μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας.

Το ίδιο ισχύει για την αποφυλάκισή του, την οποία κατά νόμο δικαιούται αφού έχει περάσει πάνω από τα κατά τον νόμο 17 χρόνια στη φυλακή. Τελείως αυθαίρετα αρνούνται κάποιοι δικαστές (και δίχως να συντάξουν οποιοδήποτε δικαιολογητικό σημείωμα, όπως κατά τον νόμο οφείλουν να κάνουν).

Η απελευθέρωση καταδικασθέντων έπειτα από κάποια χρόνια φυλάκισης ή για λόγους υγείας, καθοριζόμενα από τον νόμο, είναι κανόνας από τον οποίο ούτε ο χουντικός Παττακός δεν εξαιρέθηκε ούτε πολλοί άλλοι καταδικασθέντες ακόμη και για στυγερά εγκλήματα.

Δηλαδή φτάνουμε στην παρανοϊκή κατάσταση όπου κάποιοι νόμοι δεν εφαρμόζονται μόνο και κατ’ εξαίρεση στην περίπτωση του Αλ. Γιωτόπουλου και δίχως καμία νομική δικαιολογία!

Σε τέτοιες περιπτώσεις η πολιτεία έχει το καθήκον να προστατεύει τους πολίτες από την αυθαίρετη εμπάθεια κάποιων δικαστών και να συμπληρώσει τους νόμους με εφαρμοστικά διατάγματα που να επιτρέπουν ακριβώς αυτό που οφείλει να κατοχυρώνει, δηλαδή την εφαρμογή των νόμων με το γράμμα και το πνεύμα με τα οποία ψηφίστηκαν.

Η εκτελεστική εξουσία πρέπει και μπορεί να απαιτεί από τους δικαστές να εφαρμόζουν τους νόμους που ψήφισε η νομοθετική εξουσία και να ζητάει λογαριασμό από όσους κατάφωρα αρνούνται το καθήκον τους να δικαιολογούν τις αποφάσεις τους με γνώμονα τους νόμους και την απλή λογική.

*Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών, Παρίσι 7 (συνταξιούχος)

(Lettre d’Alékos Yotópoulos, de la prison de Korydallos à propos du rejet de ses demandes de permission)

(Lettre publiée dans l’hebdomadaire To Pontiki le 18 / 10 / 2019)

http://www.topontiki.gr/article/346801/synetripsan-ton-ionesko-epistoli-toy-alekoy-giotopoyloy-apo-tis-fylakes-korydalloy

Le 3 novembre 2 018, j’ai déposé ma huitième demande de permission. Après multiples incidents et  retards, elle a été rejetée à l’unanimité le 20 septembre par le Conseil constitué du Procureur N. Pimenidi,
du directeur I. Kaezlari et de l’assistante sociale S.Assimakopoulou.

Alors que, en ce qui me concerne, les conditions prévues dans l’article 55 du Code Pénitentiaire sont toutes remplies, le Procureur a imaginé une chicane originale. Il admet certes que ma conduite est irréprochable mais qu’elle est le produit d’une dissimulation visant à obtenir une permission de sortie ! Oui, lecteur, tu as bien lu. Depuis 17 ans, je feins la bonne conduite sans que personne ne s’en soit aperçu, sauf le Procureur. .. J’ai obtenu quatre diplômes en Mathématiques, un Master, j’ai fini ma thèse de ma propre initiative, sans aucune aide, dans des conditions antiscientifiques déplorables, avec l’administration de la prison qui a tout fait pour me faire interrompre mes études en me privant de l’utilisation d’un ordinateur.

Aujourd’hui, j’ai le droit d’enseigner dans toute université française en contribuant à la recherche par mon Doctorat, selon l’avis de mes professeurs. Mais tout cela n’est pas la preuve de mon intégration, alors que, par mon travail universitaire, j’ai vraiment accepté les principes de la société.  Pour le Procureur, cela signifie que je participe au crime et que je simule . Que dire ? Les bras m’en tombent. Ces gens-là ont écrasé Ionesco.

En écrivant tout cela, le Procureur attaché à la prison révèle qu’il n’a aucune idée de ce qui se passe à l’intérieur. Car un des rares points positifs de la prison est que le détenu ne peut ni feindre ni faire du cinéma. Et cela , à cause des dures conditions d’incarcération et de vie commune. La prison fonctionne comme une lentille grossissante , révélant la nature de chaque prisonnier. Il y a des prisonniers qui ont de l’influence et qui sont respectés même par les plus durs et les plus violents, d’autres qui sont l’objet d’ironie de la part des détenus et même de violence. Les gardiens de chaque section, en rapport quotidien avec les détenus , connaissent à fond chacun d’eux et transmettent ainsi les informations à leurs supérieurs. Curieusement, le Procureur en ignore l’essentiel.

Est-ce vrai ou pas que quand j’ai déposé une demande de  permission, des cadres supérieurs de la prison disaient que j’y avais droit et que ce n’était pas juste de me la refuser ?
Est-ce vrai ou pas qu’en janvier le Procureur semblait  y être favorable en envoyant d’urgence l’assistante sociale chez ma compagne, en vue de dresser  son rapport conformément à la procédure ?
Est-ce vrai ou pas  que le Procureur disait: ” Quel rapport a Yotopoulos avec tous les autres ?

Comment a-t-il été mêlé à tout ça et est-il interné ?”

Qu’est-il survenu et qui est intervenu pour qu’un jour, il fasse cette volte-face, comprise par tous et digne d’un grand acrobate ?

Est-ce vrai ou pas  que le Conseil m’a convoqué le 30 mai pour m’annoncer qu’ils étaient en attente de la décision favorable de La Cour Suprême sur les demandes de permissions ?
Est-ce vrai ou pas que pendant ces deux séances du Conseil, les deux autres membres n’ont pas ouvert la bouche, jouant les potiches ?

Si nous avions un Etat de Droit, la prépondérance du Procureur au Conseil aurait un sens, puisqu’il serait impartial. mais quand nous avons un Etat chicanier, comme à présent, cela revient à la dissolution du Conseil. Nous avons un théâtre de l’absurde avec l’incessant monologue du Procureur en quête de l’amélioration de la chicane et les deux autres membres qui n’osent proférer un seul mot, à cause du veto. En 2013, lors de mes troisième et quatrième demandes, l’assistante sociale avait osé parler et il y avait eu une voix en ma faveur et si mon transfert à Domokos * n’était pas intervenu, j’en aurais eu une seconde. Aujourd’hui, six ans après et avec une conduite irréprochable, au lieu d’en avoir davantage, je n’ai aucune voix. Cela veut dire que du côté du fonctionnement des institutions carcérales la situation d’aujourd’hui est pire que celle de la période Samaras.

Mercredi 2 octobre 2019

Prison de Korydallos

Alekos Yotopoulos.



* Prison de haute sécurité instaurée les derniers mois du gouvernement Samaras / Venizelos.

 

(Επιστολή του Αλέκου Γιωτόπουλου από τις φυλακές Κορυδαλλού για την απόρριψη των αιτημάτων του για άδεια)

http://www.topontiki.gr/article/346801/synetripsan-ton-ionesko-epistoli-toy-alekoy-giotopoyloy-apo-tis-fylakes-korydalloy

Στις 3 Νοεμβρίου του 2018 έκανα την όγδοη αίτηση για τακτική άδεια. Μετά από διάφορα επεισόδια και καθυστερήσεις, το Συμβούλιο, αποτελούμενο απ’ τον εισαγγελέα κ. Ν. Ποιμενίδη, τον διευθυντή κ. Ι. Καζλάρη και την κοινωνική λειτουργό κ. Σ. Ασημακοπούλου, την απέρριψε ομόφωνα στις 20 Σεπτεμβρίου του 2019. 

Επειδή οι προϋποθέσεις που θέτει το άρθρο 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα στην περίπτωσή μου εκπληρώνονται όλες, ο κ. εισαγγελέας σκαρφίστηκε μια πρωτότυπη μέθοδο στρεψοδικίας. Ισχυρίζεται ότι ναι μεν η συμπεριφορά μου στη φυλακή είναι άψογη, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα προσποίησης για να πετύχω τα ωφελήματα της άδειας! Ναι, σωστά διάβασες, αναγνώστη. Προσποιούμαι τον καλό επί 17 χρόνια χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι κανείς, εκτός απ’ τον κ. εισαγγελέα. Πήρα τέσσερα διπλώματα Μαθηματικών, ένα Master, τελείωσα το Διδακτορικό, με δική μου πρωτοβουλία, χωρίς τη βοήθεια κανενός, μέσα σε άθλιες αντιεπιστημονικές συνθήκες. Με τη διοίκηση της φυλακής εναντίον μου, που προσπάθησε το 2005 να διακόψει τις σπουδές μου και δεν μου έδωσε ποτέ τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που είχα ανάγκη.
Σήμερα μπορώ να διδάξω σε οποιοδήποτε γαλλικό πανεπιστήμιο, προσέφερα στην έρευνα με τη διδακτορική διατριβή μου, όπως λένε οι καθηγητές μου, αλλά αυτά δεν σημαίνουν ότι είμαι ενσωματωμένος στην κοινωνία, αφού αποδέχομαι έμπρακτα τις αρχές της και εργάζομαι γι’ αυτήν, αλλά κατά τον κ. εισαγγελέα σημαίνει ότι συμμετέχω στο έγκλημα και προσποιούμαι! Τι να πεις; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Οι άνθρωποι συνέτριψαν τον Ιονέσκο.

Μ’ αυτά που γράφει ο κ. εισαγγελέας – επόπτης της φυλακής αποκαλύπτει ότι δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται μέσα σ’ αυτήν. Γιατί ένα απ’ τα λίγα καλά της φυλακής είναι ότι σ’ αυτήν δεν μπορεί κάποιος κρατούμενος να προσποιηθεί, να παίξει θέατρο. Λόγω των σκληρών συνθηκών και του συνεχούς κοινοβίου. Αυτή λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός που αποκαλύπτει το ποιόν του κάθε κρατουμένου. Υπάρχουν κρατούμενοι που έχουν κύρος και τους σέβονται ακόμη και οι πιο σκληροί και βίαιοι, και άλλοι που αντιμετωπίζονται με ειρωνεία ή και βία. Οι φύλακες σε κάθε πτέρυγα, που τους συναναστρέφονται καθημερινά, γνωρίζουν τον κάθε κρατούμενο σαν κάλπικη δεκάρα κι απ’ αυτούς αντλούν πληροφορίες τα ανώτερα στελέχη της. Είναι αξιοπερίεργο ότι ο κ. εισαγγελέας αγνοεί τα βασικά.

Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι όταν έκανα την αίτηση, ανώτερα στελέχη της φυλακής έλεγαν ότι πρέπει να δοθεί άδεια στον Γιωτόπουλο γιατί τη δικαιούται και έχει αδικηθεί; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τον Ιανουάριο ο κ. εισαγγελέας εμφανίστηκε ευνοϊκός για την άδεια, στέλνοντας επειγόντως την κοινωνική λειτουργό στο σπίτι της συντρόφου μου για να συντάξει την αναφορά της σύμφωνα με την προβλεπόμενη διαδικασία; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι ο εισαγγελέας έλεγε «τι σχέση έχει ο Γιωτόπουλος με τους άλλους; Πώς έμπλεξε και βρίσκεται εδώ μέσα;». 
Τι μεσολάβησε, ποιος και τι του μήνυσε και ξαφνικά σε μια μέρα έκανε κωλοτούμπα, μεγαλοπρεπή κυβίστηση που αντιλήφθηκαν οι πάντες; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι με κάλεσαν στο Συμβούλιο στις 30 Μαΐου για να μου πουν ότι περιμένουν να καθαρογραφεί σε λίγες μέρες το βούλευμα του Αρείου Πάγου για τις άδειες, που ήταν ευνοϊκό, για να αποφασίσουν; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι στο Συμβούλιο στις 18 Σεπτέμβρη δεν είπαν λέξη γι’ αυτό, αγνόησαν το περιεχόμενό του και μου είπαν ότι θα με ξανακαλέσουν; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι και στα δύο αυτά Συμβούλια τα άλλα δύο μέλη δεν άνοιξαν το στόμα τους να πουν έστω μια λέξη κάνοντας απλώς τη γλάστρα;

Αν είχαμε Κράτος Δικαίου, η πρωτοκαθεδρία του εισαγγελέα στο Συμβούλιο θα είχε κάποιο νόημα, αφού θα ήταν αδέκαστος. Όταν όμως έχουμε Κράτος Στρεψοδικαίου, όπως σήμερα, το Συμβούλιο διαλύεται. Έχουμε ένα θέατρο του παραλόγου με τον ακατάσχετο μονόλογο του εισαγγελέα σε αναζήτηση της βέλτιστης στρεψοδικίας και τα δύο άλλα μέλη να μην τολμούν ν’ αρθρώσουν λέξη λόγω του βέτο του εισαγγελέα. Το 2013, στην τρίτη και τέταρτη αίτησή μου, η κοινωνική λειτουργός τολμούσε να μιλήσει κι έτσι είχα πάρει μια ψήφο και αν δεν μεσολαβούσε ο Δομοκός θα έπαιρνα και δεύτερη. Σήμερα, έξι χρόνια μετά και με άψογη συμπεριφορά, αντί να έχω περισσότερες, έχω μηδέν ψήφους. Δηλαδή από πλευράς λειτουργίας των θεσμών της φυλακής η σημερινή κατάσταση είναι χειρότερη κι απ’ αυτήν της περιόδου Σαμαρά.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Φυλακές Κορυδαλλού

Αλέκος Γιωτόπουλος

(Lettre de A. Yotopoulos publiée dans le journal Documento, dimanche 8 juillet 2018

https://www.documentonews.gr/article/alexandros-giwtopoylos-pws-oi-dikastes-koyreliazoyn-toys-nomoys)

Dans le but de faire obstacle à ma mise en liberté légitime, certains juges ont bafoué l’art. 105 du Code pénal, en l’ignorant, en le falsifiant, en violant ainsi l’esprit et la lettre dudit article. Ces deux dernières années, j’ai déposé quatre demandes de mise en liberté qui ont été toutes rejetées. Les deux premières réponses s’appuient sur des arguments extravagants et les deux autres ont été archivées par les procureurs sans la moindre explication. Étant donné) qu’à première vue tout cela paraît invraisemblable, je suis donc obligé, au risque d’être fastidieux, de mentionner quelques éléments d’information. J’invite le lecteur à les vérifier en le renvoyant au Code pénal 2015 de M. Spiridakis, Éd. Sakkoula.

Violation n°1 : conformément à l’art.  105, § 2 du Code pénal (p. 47), un condamné à perpétuité de plus de 70 ans, s’étant acquitté d’une peine de 19 ans, est mis en liberté la 19^ème année, même si une peine supplémentaire, outre celle de la perpétuité, lui a été infligée. La peine est calculée avec les mesures d’indulgence prévues pour deux raisons : la première raison se réfère à l’alinéa 1 du § 6 de l’art. 105 (p. 49), à savoir : « pour une remise en liberté conditionnelle la peine purgée est calculée de façon favorable (pour le détenu) selon les dispositions en vigueur». Donc, du moins pour l’art. 105, la « peine expiée » est censée être la plus favorable.  La seconde raison résulte d’une comparaison entre l’avantage accordé à un détenu âgé en réclusion temporaire (2/5 de la peine) et celui accordé à un détenu plus jeune (1/3 de la peine), alinéa 2, § 6, p. 49. Étant donné que les 2/5 sont plus longs que 1/3, les 2/5 ne peuvent pas être réels car, dans ce cas, il n’y pas de bénéfice et le détenu plus âgé purge une peine plus longue que le plus jeune.

Donc, logiquement pour le condamné à perpétuité les 19 ans sont calculés avec les mesures d’indulgence. En novembre 2015, lors de ma première demande, j’avais purgé 20 ans, aujourd’hui 28 ans et demi et ma mise en liberté continue de m’être refusée (peine réelle : 15 ans et 11 mois, plus 9 ans et 4 mois, en raison de l’âge et 3 ans et 3 mois pour obtention d’un Master en Mathématiques octroyé par une université française). Il est toutefois important de souligner que telle est l’interprétation de l’ordonnance 1169/2009 de la Cour de Cassation qui précise que « le § 2  est une disposition spécifique qui régit systématiquement et intégralement la mise en liberté conditionnelle des détenus âgés, tout en excluant explicitement l’application concomitante du § 6 ». Les juges en rejetant ma demande refusent l’ordonnance 1169/2009, sans pour autant répondre à la question cruciale : quelle est, selon eux, le bénéfice exprimé en termes clairs, concis et mesurables,  tel que prévu par le § 2, alinéas 1, 2, 3 pour les détenus de plus de 70 ans et en quoi diffère-t-il de celui accordé aux plus de 65 ans ?

Ils vont me rétorquer qu’ils ne répondent pas à des condamnés « terroristes ». Mais c’est la logique, la raison, leur « science » et  l’ordonnance 1169/2009 qui les interpellent ! Éluder la réponse signifie qu’ils ne peuvent pas répliquer, qu’ils sont conscients de la fraude qu’ils commettent en abolissant une disposition législative, la seule qui m’autorise une mise en liberté conditionnelle.

Violation n°2 : le § 4 de l’art. 105 du Code pénal (p. 48), stipule : « en tout état de cause, le détenu peut être libéré s’il a passé 25 ans en détention et si le cumul des peines purgées dépasse cette limite ». Selon l’alinéa 1 du § 6, les 25 ans sont calculés avec les mesures d’indulgence prévues et, partant, j’ai le droit d’être mis en liberté dès lors que j’ai expié 28 ans et demi de la peine. Cette disposition est sans équivoque. La seule et unique signification est la mise en liberté après une détention de 25 ans, calculée avec le bénéfice accordé et indépendamment de la peine réellement purgée. Toute autre interprétation se référant à la peine minimum réellement exécutée rendrait cette disposition nulle et non avenue, étant donné que le § 6 prévaut sur le § 4. Il s’agit, en fait, de l’abolition d’une disposition législative autorisant ma mise en liberté conditionnelle.

Violation n°3 :   Ici nous abordons le « cœur » même de la fraude et de la déraison. Selon le § 6, accorder la mise en liberté conditionnelle à un condamné à perpétuité, présuppose que ce dernier ait purgé 15 ans de la peine réelle, durée majorée des 2/5 des peines cumulées ». En conclusion, « un détenu peut être libéré après 19 ans d’incarcération » (alinéa 4, p. 49). Selon l’alinéa 1 du § 6, mentionné ci-dessus, cette exécution de peine est calculée, par définition, de façon favorable, soit 15 ans de peine réelle  et 4 ans, soit en fonction des mesures d’indulgence. Étant donné la définition figurant au premier alinéa du § 6 les 19 années ne peuvent être une durée réelle car, le cas échéant, il conviendrait de le mentionner de façon explicite. Ceci est à la portée d’un simple lycéen et, par ailleurs, confirmé de façon absolue et incontestable si nous comparons le § 6 avec l’article 110B, § 2 (p. 55), d’un contenu similaire, qui se réfère au cas particulier de la mise en liberté conditionnelle sous surveillance électronique. Au § 2, il est question d’une mesure semblable à celle énoncée au § 6 de l’article 105. Seuls les chiffres diffèrent, dès lors qu’il s’agit d’un bracelet électronique. La citation conclut verbatim à l’alinéa 3 du § 2 : « en tout état de cause, le détenu peut être libéré s’il a réellement (je le souligne) passé 14 ans en établissement pénitentiaire. En revanche, les 19 ans stipulés au § 6 de l’article 105 ne peuvent donc être une durée réelle, faute d’être explicitement formulés.

En vue de contourner cette logique limpide, les juges émettent deux avis différents, tous deux aux antipodes de la raison. Selon les conclusions du Vice-Procureur du Tribunal d’Instance présentées en 2016 et reprises mot à mot par la Vice-Procureure actuelle, je dois exécuter 19 ans de détention, toutes peines cumulées, plus les 2/3 de 25 ans, soit 10 ans supplémentaires ; au total, 29 ans. Ici nous sommes en présence de deux escamotages. Le premier étant que l’on semble ignorer que le Code pénal ne prévoit nulle part le cumul de plusieurs peines de réclusion à perpétuité. L’article 94 (p. 39) et les suivants se réfèrent aux peines cumulées, mais seulement dans le cas de réclusion temporaire. Le Code pénal ne fait nulle part allusion à des peines cumulées de réclusion à perpétuité. Le § 6 prévoit une peine à perpétuité accompagnée d’une peine de réclusion temporaire, dès lors qu’il mentionne un calcul des 2/5 de la peine. Par ailleurs, les 2/5 de 25 correspondent à 10 ans et le dernier alinéa 4 fixe un plafond limité à 4 (19 moins 15) et non à 10 ans qui, comme je l’ai prouvé précédemment sont calculés de façon favorable et non réelle. M. le Vice-Procureur dans un effort désespéré déployé pour me condamner à la plus lourde peine de réclusion, a négligé de constater que ses conclusions étaient un « bijou » de contradiction, d’incohérence et d’injustice. Car, en effet, il propose une détention de 4 ans pour la perpétuité, alors que pour la peine plus courte de 25 ans, il conclut à une détention de 10 ans, c’est-à-dire deux fois et demie plus longue ! Le rationalisme se venge toujours.

Le second avis, celui des juges de la Cour d’Appel, est encore pire et relève encore plus du théâtre de l’absurde. Selon cet avis, je devrais purger 17 fois une peine de 19 ans, soit 323 ans !

Par conséquent, conformément à la disposition du § 6, j’ai droit à la mise en liberté.

Violation n°4 : le § 1 de l’art. 106  (p. 50) du Code pénal stipule : « la mise en liberté conditionnelle est, quoi qu’il en soit, accordée excepté si une présomption d’évasion – suffisamment étayée – du détenu au cours de son incarcération, rend absolument nécessaire la poursuite de l’exécution de la peine, afin d’éviter que ce dernier ne commette de nouveaux actes criminels ». Je suis étonné de constater que les juges n’aient pas mentionné, en guise de motivation, que je détenais, en prison, des armes dangereuses telles qu’un diplôme universitaire, un Master en Mathématiques et une thèse de Doctorat et que je suis donc suspect de m’apprêter à commettre des actes criminels.

Il s’agit donc aussi d’une violation de l’art. 106.

Il est évident que certains juges ont trouvé un moyen fort simple de contourner la loi. C’est ce que l’on appellerait dans un langage familier « des propositions dingues ».

Il est « dingue » d’annoncer que je dois purger une détention de 323 ans, que je dois exécuter une peine réelle de 29 ans, il est « dingue » d’abolir quasiment la totalité des articles 105 et 106 en leur attribuant un contenu contraire à leur teneur réelle. Il est « dingue » de constater que les Procureurs de la Cour de Cassation mettent mes demandes aux archives, violant, ce faisant, l’art. 139 du Code de Procédure pénale qui exige une motivation, l’ordonnance 1169/2009 étant, par ailleurs, toujours valide.

Pendant sept siècles, de 1100 jusqu’en 1870, en Europe mais aussi en Amérique, des procès ont été engagés contre des animaux de la façon la plus officielle et formelle possible. Des juges, des avocats, des délibérations, des plaidoiries en Latin, des arrêts. Des dizaines d’animaux ont été condamnées, certains à la peine de mort. Des vaches, des chevaux,  des porcs, des chiens, des boucs, des rats, des sauterelles, des anguilles, des sangsues, etc. Apparemment, nombre de juges grecs continuent à appliquer, aujourd’hui encore, cette pratique « animale » aux détenus. Ils les considèrent comme des illettrés, comme des êtres dénués de raison, comme des animaux. Ils leur livrent n’importe quelle élucubration, afin de leur infliger la plus lourde peine possible. Ils bafouent ainsi les lois ou leur confèrent une teneur contraire à la finalité réelle des textes.

Selon l’art. 87, § 2 de la Constitution, « les juges sont tenus, dans l’exercice de leur fonction, de respecter seulement la Constitution et les Lois », tandis que l’art. 139, § 2 du Code de Procédure pénale stipule : « la motivation est exigée, sans exception, pour tous les arrêts, les ordonnances et les dispositions, même si cela est spécifiquement requis par la loi ou si de telles décisions sont définitives ou en cours de procédure de renvoi ou si leur adoption est laissée à la discrétion et à la libre appréciation du juge qui les a prononcées ». Lorsque c’est le contraire qui se produit, à savoir lorsque la Constitution et la Loi sont soumises à l’idéologie du juge, il n’y a plus d’État de droit. Certes, nous sommes en République, puisqu’il existe des élections, mais l’État de droit fait défaut. L’indépendance de la justice dégénère en immunité.

C’est ce qu’attestent deux sondages organisés au début de l’année. Selon les résultats, 67 % des sondés de la première consultation et 73 % de la seconde, ne font pas confiance à la Justice. Un pourcentage accablant puisqu’il s’agit d’une majorité écrasante des 2/3. Seuls les politiques et les journalistes expriment un avis favorable envers la Justice. Malheureusement pour les Juges, la méfiance exprimée lors des mêmes sondages à l’égard de ces deux catégories va jusqu’à dépasser celle dont la Justice fait l’objet, pour atteindre les 90 % ! 

Ce constat ne surprendra personne. Il suffit à tout un chacun de consulter les arrêts des tribunaux relatifs à des questions cruciales. Il aboutira aisément aux mêmes conclusions. Citons la décision sur le Mémorandum, le scandale de la Bourse avec les obligations structurées, le scandale du Vatopedi, la liste Lagarde, le navire Noor avec les 2 tonnes d’héroïne, les licences télévisuelles, l’origine du patrimoine des juges… Et rien de décisif n’est à attendre du scandale Novartis.

Qu’attendre d’une Justice qui, soixante-dix après, n’a pas encore réhabilité le nom du journaliste Staktopoulos condamné à mort et exécuté en 1948 pour l’assassinat du journaliste américain Polk, alors qu’il était innocent ?

Juin 2019

Prison de Korydallos

A.G

P. S. Le 24 avril, j’ai déposé la 5^ème demande de mise en liberté. Le Procureur l’a rejetée en une semaine et le Conseil en un mois moyennant des procédures sommaires. En mettant ainsi à mal la logique et la raison. De façon fallacieuse, ils s’adonnent à cette mascarade de justice en prétendant que je dois exécuterà une peine réelle de 19 ans.  Donc, les 19 ans du § 2 de l’art. 105 du Code pénal, purgés par un septuagénaire sont réels. Partant, les 2/5 de la réclusion temporaire le sont aussi. Donc, les 2/5 sont plus courts que le 1/3 dont doit s’acquitter un détenu moins âgé, bénéficiant de mesures d’indulgence. Et pourtant, non ! Ils sont arrivés à accomplir l’exploit d’inverser les bases de l’Arithmétique et des Mathématiques valables de l’Antiquité à nos jours !

Je répète que j’ai purgé, selon les termes de l’alinéa 1 du § 6 de l’art. 105 du Code pénal, une peine de 29 ans et demi, dont 16 ans (à un mois près) sont réels. Et ce, sans avoir obtenu la moindre permission de sortie, malgré les sept (7) demandes rejetées. En prison, j’ai connu plus de dix Procureurs. Parmi eux seulement deux, un homme et une femme, étaient dignes de respect. Les autres n’étaient que 3des simulateurs.

(ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ DOCUMENTO, ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 )

https://www.documentonews.gr/article/alexandros-giwtopoylos-pws-oi-dikastes-koyreliazoyn-toys-nomoys

Προκειμένου ν’ αποτρέψουν την αποφυλάκισή μου, την οποία δικαιούμαι από το 2015, μερίδα των Δικαστών έχει κατακρεουργήσει το άρθρο 105 Π.Κ. Αγνοώντας το, παραχαράσσοντάς το, παραβιάζοντας το γράμμα και το πνεύμα του. Εχω κάνει 4 αιτήσεις αποφυλάκισης τα δύο τελευταία χρόνια, που απορρίφθηκαν. Στις δύο πρώτες ισχυρίζονται πράγματα εξωφρενικά, ενώ στις δύο επόμενες οι εισαγγελείς του Α.Π. τις έβαλαν στο αρχείο, χωρίς καμία αιτιολόγηση. Επειδή από πρώτη ματιά όλ’ αυτά φαίνονται απίστευτα είμαι υποχρεωμένος να γίνω λίγο κουραστικός, παραθέτοντας κάποια στοιχεία. Προσκαλώ τον αναγνώστη να τα ελέγξει παραπέμποντάς τον στον Π.Κ. 2015 του Μ. Σπυριδάκη, εκδόσεις Αντ. Σάκκουλα.

Παραβίαση πρώτη: Σύμφωνα με το άρθρο 105 Π.Κ. παρ. 2 (σελ. 47) ο ισοβίτης που έχει υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας του, ακόμη και αν έχει επιπλέον των ισοβίων ποινή που συντρέχει σωρευτικά, απολύεται αν έχει εκτίσει 19 έτη. Ποινή που είναι με ευεργετικό υπολογισμό και όχι πραγματική για δύο λόγους: Ο πρώτος αναφέρεται στο εδάφιο 1, της παρ. 6 του 105 (σελ. 49) όπου λέει: “Για τη χορήγηση της υφ’ όρου απόλυσης ως ποινή που εκτίθηκε θεωρείται αυτή που υπολογίστηκε ευεργετικά σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις”. Αρα, τουλάχιστον για το άρθρο 105, όπου αναφέρεται “έκτιση ποινής” εννοεί ευεργετικά. Δεύτερον, συγκρίνοντας την ευεργεσία στον υπερήλικα με πρόσκαιρη κάθειρξη που είναι τα 2/5 της ποινής, με την ποινή του μη υπερήλικα που είναι το 1/3 (παρ. 6, εδ. 2, σελ. 49) και δεδομένου ότι τα 2/5 είναι μεγαλύτερα του 1/3, τα 2/5 δεν μπορεί να είναι πραγματικά γιατί τότε δεν υπάρχει ευεργεσία κι ο υπερήλικας εκτίει μεγαλύτερη ποινή απ’ τον μη υπερήλικα.

Αρα λογικά και για τον ισοβίτη, τα 19 έτη είναι με ευεργητικό υπολογισμό. Το Νοέμβρη του 2015 που έκανα την πρώτη αίτηση είχα εκτίσει 20 έτη και σήμερα 28,5 έτη και μου αρνούνται την αποφυλάκιση (15 έτη και 11 μήνες πραγματική ποινή, συν 9 έτη και 4 μήνες λόγω ηλικίας, συν 3 έτη και 3 μήνες αναγνωρισμένα λόγω σπουδών και απόκτησης Master Μαθηματικών από Γαλλικό Πανεπιστήμιο). Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτήν την ερμηνεία έχει και το βούλευμα του Α.Π. 1169/2009 που λέει ότι η παρ. 2 είναι “ειδική διάταξη που ρυθμίζει συστηματικά και πλήρως την υπό όρο απόλυση των υπερήλικων καταδίκων” και “αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6”. Οι Δικαστές που απορρίπτουν την αίτησή μου δεν δέχονται το βούλευμα 1169/2009 χωρίς να απαντούν στο καίριο ερώτημα: Ποιο είναι το ευεργέτημα κατ’ αυτούς, ρητά, λιτά και μετρήσιμα, που προβλέπει η παρ. 2 εδ. 1,2,3 για τους άνω των 70 ετών, που είναι διαφορετικό απ’ αυτό για τους άνω των 65 ετών (εδ. 4);

Θα μου πουν, ότι δεν απαντάνε σε κατάδικους “τρομοκράτες”. Τους εγκαλεί όμως η λογική, ο ορθολογισμός, η “επιστήμη” τους, το βούλευμα 1169/2009 Α.Π. Κι ότι δεν απαντούν σημαίνει ότι δεν μπορούν, ότι έχουν συνείδηση της απάτης που διαπράττουν καταργώντας τη νομοθετική διάταξη. Μόνο μ’ αυτήν, δικαιούμαι την απόλυση υπό όρο.

Παραβίαση δεύτερη: Η παράγραφος 4 του 105 Π. Κ. εδ. 2, (σελ. 48) λέει: “Σε κάθε περίπτωση ο κατάδικος μπορεί να απολυθεί αν έχει εκτίσει 25 έτη και όταν το παραπάνω άθροισμα των ποινών υπερβαίνει το όριο αυτό”. Σύμφωνα με το πιο πάνω εδ. 1 της παρ. 6, τα 25 έτη είναι με ευεργετικό υπολογισμό κι άρα δικαιούμαι την απόλυση αφού έχω εκτίσει 28,5 έτη. Αυτή η διάταξη είναι ολοκάθαρη. Το μόνο νόημα που μπορεί να έχει είναι ότι απολύεσαι όταν έχεις εκτίσει 25 έτη με ευεργετικό υπολογισμό, ανεξάρτητα απ’ την πραγματική ποινή που έχεις εκτίσει. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία με αναφορά σε ελάχιστη πραγματική ποινή την καθιστά περιττή και άχρηστη αφού αυτό γίνεται στην παρ. 6 και συνεπώς η παρ. 4 δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κι εδώ έχουμε κατάργηση νομοθετικής διάταξης με την οποία δικαιούμαι την απόλυση υπό όρο.

Παραβίαση τρίτη: Εδώ φτάνουμε στην καρδιά της εξαπάτησης και του παραλογισμού. Σύμφωνα με την παρ. 6, για να χορηγηθεί στον ισοβίτη απόλυση υπό όρο, θα πρέπει να έχει εκτίσει πραγματική ποινή 15 ετών που προσαυξάνεται κατά τα 2/5 των λοιπών ποινών που συντρέχουν σωρευτικά. Και καταλήγει: “Σε κάθε περίπτωση όμως ο κατάδικος μπορεί ν’ απολυθεί εάν έχει εκτίσει 19 έτη” (εδ. 4, σελ. 49). Σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο της ίδιας παραγράφου 6 που ανέφερα πιο πάνω, αυτή η έκτιση, εξ αυτού του ορισμού, υπολογίζεται ευεργετικά, δηλ. έχουμε τα 15 έτη πραγματικής ποινής και τα υπόλοιπα 4 ευεργετικά. Απ’ τη στιγμή που υπάρχει ο ορισμός του πρώτου εδαφίου, δεν μπορεί τα 19 έτη να είναι πραγματικά, γιατί τότε θα όφειλε να το αναφέρει ρητά. Αυτό το απλό πράγμα το αντιλαμβάνεται ένας μαθητής Λυκείου. Κι επιβεβαιώνεται με τρόπο απόλυτο και αναμφισβήτητο αν αντιπαραθέσουμε αυτήν την παρ. 6, με το παρόμοιου περιεχομένου άρθρο 110Β παρ. 2 (σελ. 55) που αναφέρεται στην ειδική περίπτωση της απόλυσης υπό όρο με ηλεκτρονική επιτήρηση. Στην παράγραφο 2 γίνεται παραπλήσια παράθεση με την παρ. 6 του 105. Μόνο οι αριθμοί αλλάζουν αφού πρόκειται για βραχιολάκι. Η παράθεση καταλήγει στο εδάφιο 3 της παρ. 2 που λέει επί λέξει: “Σε κάθε περίπτωση όμως, ο κατάδικος μπορεί να απολυθεί, εάν έχει εκτίσει πραγματικά (υπογραμμίζω εγώ) στο σωφρονιστικό κατάστημα 14 έτη”. Αρα κατ’ αντιδιαστολή, στην παρ. 6 του 105, η έκτιση των 19 ετών δεν είναι πραγματική, αφού δεν αναφέρεται ρητά.

Προκειμένου να ξεφύγουν απ’ αυτήν την ολοκάθαρη λογική, οι Δικαστές παρουσιάζουν δύο διαφορετικές απόψεις που αμφότερες έχουν πάρει διαζύγιο απ’ τον ορθολογισμό. Σύμφωνα με την πρόταση του Αντιεισαγγελέα Πρωτοδικών το 2016, που αντέγραψε κατά λέξη η σημερινή Αντιεισαγγελέας, οφείλω να εκτίσω 19 έτη επειδή συρρέουν οι ισόβιες ποινές, συν τα 2/5 του 25 δηλ. άλλα 10 έτη, συνολικά 29 έτη. Εδώ έχουμε δύο λαθροχειρίες. Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά στον Ποινικό Κώδικα συρροή πολλών ποινών ισόβιας κάθειρξης. Το άρθρο 94 (σελ. 39) και επόμενα που αναφέρονται στις συντρέχουσες ποινές αφορά μόνο ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης. Πουθενά στον Π.Κ. δεν υπάρχει αναφορά σε ποινή πολλών ισοβίων. Και η παρ. 6 αναφέρεται σε ποινή μιας ισόβιας κάθειρξης με συντρέχουσα ποινή πρόσκαιρης, αφού υπολογίζει τα 2/5 της ποινής. Δεύτερο τα 2/5 του 25 είναι 10 έτη, αλλά υπάρχει το ανώτατο όριο, που θέτει το επόμενο καταληκτικό εδάφιο 4, που είναι τα 4 έτη (19 μείον 15). Αρα εκτίεις 4 κι όχι 10. Τα οποία όπως απέδειξα στην προηγούμενη παράγραφο είναι έτη με ευεργετικό υπολογισμό κι όχι πραγματικά. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά του ο κ. Αντιεισαγγελέας να μου φορτώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φυλάκιση, του διαφεύγει ότι η πρότασή του συνιστά μαργαριτάρι αντιφατικότητας, ασυναρτησίας και αδικίας. Γιατί προτείνει φυλάκιση διάρκειας 4 ετών για τα ισόβια ενώ για την μικρότερη ποινή των 25 χρόνων προτείνει φυλάκιση 10 ετών, δηλ. δυόμιση φορές μεγαλύτερη! Ο ορθολογισμός πάντα εκδικείται.

Η δεύτερη άποψη, αυτή του βουλεύματος Εφετών είναι χειρότερη αφού αρμόζει περισσότερο στο θέατρο του παραλόγου. Σύμφωνα μ’ αυτήν πρέπει να εκτίσω ποινή 19 έτη επί 17 φορές δηλ. 323 έτη ποινής!

Συνεπώς και με τη διάταξη της παρ. 6 δικαιούμαι την απόλυση.

Παραβίαση τέταρτη: Σύμφωνα με το άρθρο 106 Π.Κ. παρ. 1 (σελ. 50) “Η απόλυση υπό όρο χορηγείται οπωσδήποτε, εκτός αν κριθεί με ειδική αιτιολογία ότι η διαφυγή του κατάδικου κατά την έκτιση της ποινής του, καθιστά απολύτως αναγκαία τη συνέχιση της κράτησής του για να αποτραπεί η τέλεση από αυτόν νέων αξιόποινων πράξεων”. Απορώ πώς δεν συνέταξαν την αιτιολογία, λέγοντας ότι μέσα στη φυλακή απέκτησα επικίνδυνο οπλισμό αποτελούμενο από πτυχίο πανεπιστημίου, Master Μαθηματικών και τελείωσα το Διδακτορικό κι άρα είμαι ύποπτος τέλεσης αξιόποινων πράξεων.

Παραβιάζουν λοιπόν και το άρθρο 106.

Είναι φανερό ότι μερίδα των Δικαστών για να μπορεί να στρεψοδικεί έχει βρει έναν απλό τρόπο. Αυτόν που ο κόσμος αποκαλεί στη λαϊκή γλώσσα “πουλάνε τρελίτσα”. Πουλάνε τρελίτσα όταν μου λένε ότι πρέπει να εκτίσω 323 έτη. Πουλάνε τρελίτσα όταν μου λένε ότι πρέπει να εκτίσω πραγματικά 29 έτη. Πουλάνε τρελίτσα όταν καταργούν σχεδόν όλο το άρθρο 105 και το 106, αποδίδοντάς τους περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Πουλάνε τρελίτσα όταν οι Εισαγγελείς του Α.Π., βάζουν στο αρχείο τις αιτήσεις μου, παραβιάζοντας το άρθρο 139 Κ.Π.Δ. που απαιτεί αιτιολόγηση κι ενώ υπάρχει το βούλευμα 1169/2009 Α.Π.

Επί επτά αιώνες, απ’ το 1100 μέχρι το 1870 στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική έγιναν δίκες ζώων, με κάθε επισημότητα, με όλο το τυπικό. Με δικαστές, δικηγόρους, συνεδριάσεις, ανακρίσεις και αγορεύσεις στα Λατινικά, αποφάσεις. Καταδικάστηκαν δεκάδες ζώα και ορισμένα σε θάνατο. Αγελάδες, άλογα, χοίροι, σκύλοι, τράγοι, αρουραίοι, ακρίδες, χέλια, βδέλλες κ.λπ. Φαίνεται ότι ορισμένοι Ελληνες Δικαστές συνεχίζουν αυτήν την… φιλόζωη πρακτική με τους σημερινούς κρατούμενους. Θεωρώντας τους αγράμματους, μη νοήμονα όντα, ζώα. Τους πουλάνε οποιαδήποτε τρελίτσα επινοήσουν προκειμένου να τους φυλακίσουν κατά τη μεγαλύτερη δυνατή χρονική διάρκεια. Καταργώντας τους νόμους ή δίνοντάς τους περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν.

Σύμφωνα με το άρθρο 87 παρ. 2 του Συντάγματος “οι δικαστές στην άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους”, ενώ το άρθρο 139 ΚΠΔ παρ. 2 λέει ότι “αιτιολογία απαιτείται σε όλες χωρίς εξαιρέσεις τις αποφάσεις τα βουλεύματα και τις διατάξεις ανεξάρτητα, του αν αυτό απαιτείται ειδικά από το νόμο ή αν είναι οριστικές ή παρεμπίπτουσες ή αν η έκδοσή τους αφήνεται στην διακριτική, ελεύθερη ή ανέλεγκτη κρίση του δικαστή που τις εξέδωσε”. Οταν λοιπόν συμβαίνει το αντίστροφο, όταν δηλ. το Σύνταγμα και ο νόμος υπόκεινται στην ιδεολογία του δικαστή, δεν έχουμε Κράτος Δικαίου. Εχουμε βέβαια Δημοκρατία αφού διεξάγονται εκλογές αλλά χωρίς Κράτος Δικαίου. Η ανεξαρτησία εκφυλίζεται σε ασυδοσία της Δικαιοσύνης.

Αυτά επιβεβαιώνουν δύο δημοσκοπήσεις που έγιναν στην αρχή του έτους. Σύμφωνα μ’ αυτές, το 68% των ερωτηθέντων στην πρώτη και το 73% στην άλλη δεν έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Ποσοστά συντριπτικά αφού σημαίνουν πλειοψηφία άνω των 2/3. Οι μόνοι που μιλάνε με καλά λόγια για τη Δικαιοσύνη είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Δυστυχώς για τους Δικαστές τα ποσοστά αναξιοπιστίας αυτών των δύο χώρων, σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση ξεπερνάει αυτό της Δικαιοσύνης, φτάνοντας στο 90%.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν ξενίζουν. Οποιος ρίξει μια ματιά στις Δικαστικές αποφάσεις για τα σημαντικά ζητήματα, θα καταλήξει αβίαστα στα ίδια συμπεράσματα. Στην απόφαση για το Μνημόνιο, για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου για τα δομημένα ομόλογα, για το σκάνδαλο της Siemens, για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, για τη λίστα Λαγκάρντ, για το πλοίο Noor 1 με τους 2 τόνους ηρωίνη, για τις τηλεοπτικές άδειες, για το “πόθεν έσχες” των Δικαστών. Κι ούτε για το σκάνδαλο της Novartis πρόκειται να υπάρξει κάτι ουσιαστικό.

Τι να περιμένει κανείς από μια Δικαιοσύνη που εβδομήντα χρόνια μετά, δεν έχει αποκαταστήσει το όνομα του δημοσιογράφου Στακτόπουλου, που καταδικάστηκε το 1948 σε θάνατο και εκτελέστηκε, για τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, ενώ ήταν αθώος.

Ιούνιος 2018

Φυλακές Κορυδαλλού

Αλέκος Γιωτόπουλος

Υ.Γ. Στις 24 Απριλίου υπέβαλα την 5η αίτηση αποφυλάκισης. Με συνοπτικές διαδικασίες, η Εισαγγελέας σε μία βδομάδα και το Συμβούλιο σε ένα μήνα, την απέρριψαν. Κακοποιώντας τη λογική και τον ορθολογισμό. Στρεψοδικώντας, πουλώντας ξανά την ίδια τρελίτσα. Ισχυρίζονται ότι πρέπει να εκτίσω πραγματική ποινή 19 ετών. Αρα τα 19 έτη της παρ. 2 του 105 Π.Κ. που εκτίει ο εβδομηντάχρονος ισοβίτης είναι πραγματικά. Αρα και τα 2/5 της πρόσκαιρης κάθειρξης. Αρα τα 2/5 είναι μικρότερα απ’ το 1/3 που εκτίει ο μη υπερήλικας αφού έχουμε ευεργεσία. Κι όμως δεν είναι. Κατόρθωσαν τον άθλο ν’ ανατρέψουν τα θεμέλια της Αριθμητικής και των Μαθηματικών απ’ την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Επαναλαμβάνω ότι έχω εκτίσει, σύμφωνα με τον ορισμό του πρώτου εδαφίου της παρ. 6, του 105 Π.Κ. 28,5 έτη. Απ’ αυτά τα 16 έτη (παρά ένα μήνα) είναι πραγματικά. Χωρίς να έχω πάρει ούτε μία άδεια, παρότι μέχρι το 2015 είχα κάνει 7 (επτά) αιτήσεις που απορρίφθηκαν. Μέσα στη φυλακή γνώρισα πάνω από 10 Εισαγγελείς. Απ’ αυτούς μόνο δύο, μια γυναίκα κι ένας άνδρας, ήταν αξιοσέβαστοι. Οι υπόλοιποι πουλούσαν τρελίτσα.

Α.Γ.

Han transcurrido 16 años desde el juicio en primera instancia de la organización “17 de noviembre”. La mayoría de los acusados fueron condenados a penas muy severas que semantuvieron más o menos idénticas en el recurso de apelación. El juicio en primera instancia duró largos meses y acaparó mucho tiempo el interés de la opinión pública y de la comunidad jurídica en su conjunto, principalmente porque se adoptó por primera vez un procedimiento penal especial.

Hoy, 16 años después, la mayoría de los detenidos han sido puestos en libertad, habiendo hecho uso de las disposiciones legales que han estado siempre vigentes. Han vuelto a sus hogares y a sus actividades profesionales. Hace años que muchos de ellos, tanto los que han sido puestos en libertad como los que están todavía en la cárcel, han hecho uso con toda normalidad de las disposiciones legales y han disfrutado de permisos regulares de conformidad con los procedimientos legales en vigor, al igual que muchos otros presos comunes. La institución de permisos penitenciarios existe desde hace mucho tiempo y constituye a nivel internacional una buena práctica de los sistemas penitenciarios de todas las democracias civilizadas.

Sin embargo, hay un preso en Grecia que es una excepción al marco legal anteriormente descrito, ya que se violan sistemáticamente sus derechos básicos. Hace muchos años que Alexandre Yotopoulos, de 75 años, condenado a cadena perpetua en 2003 (y que hasta ahora siempre ha negado las acusaciones que le han sido imputadas), tiene derecho según la ley vigente a unos permisos regulares y permisos para revisiones médicas. Tiene derecho, al igual que cualquier detenido que haya alcanzado los años de encarcelamiento efectivo previstos y que cumpla con los criterios de edad, a presentar una solicitud de puesta en libertad reuniendo todas las condiciones exigidas. 2

En todo el mundo, los sistemas democráticos se juzgan principalmente por la aplicación del principio de la igualdad de todos ante la ley. La actitud de las autoridades judiciales y penitenciarias hacia Alexandre Yotopoulos es hoy incomprensible para aquellas y aquellos de nosotros que creemos todavía que el principio de igualdad ante la ley no constituye una hipocresía histórica, incluso en tiempos de crisis económica, social y política.

Casi medio siglo después de la caída de la dictadura en Grecia, la democracia griega debe afirmar, a diario y sin rodeos, su compromiso con los principios democráticos fundamentales.

En definitiva, cada excepción a la norma democrática representa para las democracias una amenaza mayor que aquellas que trata de apartar.

1 Texto, seguido de firmas, publicado en el periódico Documento, el domingo 9 de junio de 2019.

2 De conformidad con el artículo 55, párrafo 1 del Código Penitenciario, toda persona condenada a cadena perpetua tiene derecho a unos permisos regulares tras 8 años de prisión. Alexandre Yotopoulos presentó su octava solicitud el 5 de noviembre del 2018 y no ha tenido ninguna respuesta.

“En teoría”, la respuesta – negativa o positiva – debe darse en un plazo de dos meses. Sin respuesta, no hay recurso posible.

Firmas

Anastasia Skarpalezou, biologiste

Dimitra Karahaliou, historien

Anna Panopoulou, comptable

Hariklia Konstantaki, médecin

Popi Tsigili, professeur à la retraite

Vassilis Bougisis, mathématicien à la retraite

Maria Valavani, mathématicienne à la retraite

Dimitra Palapanis, enseignante

Margarita Aggeli, philologue

Antonis Vezyroglou, architecte

Sotiria Kotsiani, designer

Nikoletta Christopoulou Duye, enseignante à la retraite

Maite Peynaud, enseignante à la retraite

Nikos Kyranakis, pigiste

Antonia Plataniotou, artiste

Daphne Kazaga, mathématicienne

Dimitris Dimopoulos, éditeur

Stamatina Provatas, enseignante

Athanasios Papazafeiris, employé privé

Maro Dimakou, enseignante

Anna Skandalis, bibliothécaire

Anastasia Lykourgia, pharmacienne à la retraite

Maria Portelanou, enseignante à la retraite

Christos Boulotis, professeur d’université

Athena Georgani, enseignante

Thodoris Zeis, avocat

Dimitris Matsas, enseignant

Thucydides Ravasopoulos, professeur

Matina Brati, enseignante

Melpomeni Papatheodorou, professeur

Rozita Sourai, enseignante

Paraskevi Efthymiou, enseignante

Ioanna Adamopoulou

Theano Maltezou, enseignante

Dimitris Skarpalezos, professeur adjoint de mathématiques – Paris (retraité)

Vivi Kalogerakou, infirmière

Pigi Dimopoulou, retraité

Cléopâtre Lavkiotou, enseignante

Ariane Alavanou, traductrice

Eleftheria Zei, historienne

Popi Fasitsa, professeur à la retraite

George Fotiadis, enseignant à la retraite

Tassos Stavropoulos, enseignant à la retraite

Stamatis Nikolaou, enseignant à la retraite

Epamineondas Lagopatis, ingénieur civil à la retraite

​​Natalia Angelopoulou, enseignante

George Votsis, journaliste

Vasiliki Stamati

Maria Foti, artiste visuelle

Theodoros Soufis, enseignant

Costas Zikos

Evi Foka, psychothérapeute

Précieux Andreadis

Frosso Kapetanaki

Martia Kapetanaki

Niki Kapetanaki

Irini Kapetanaki

Olga Giorgou

Takis Tsapogas, ingénieur chimiste à la retraite

Antonios Famelis

Costas Taskos

Theodoros Stamatopoulos, mathématicien

Magdalene Tympa

Grigoris Chronopoulos

Efthalia Kostourou

Petros Tamouridis, géologue

Nikos Vorgias

Lenna Reppa

Dimitris Kazagas, ingénieur en mécanique

Costas Zouraris, député de Thessalonique I.

Ioannis Agrafiotis, orfèvre

Stavros Agrafiotis, orfèvre

Christos Mitsis, consultant informatique

Eftychis Bitsakis, professeur d’université

Stelios Moschouris, archéologue

Nasos Theodoridis, avocat à Athènes

Michalis Moutousis, psychiatre – psychothérapeute enseignant clinique à l’UCL

George Papapanagiotou, employé privé

Sofia Dimopoulou

Froso Dimakou – Kiaou, avocat

Makis Kavouriaris, Universitaire

Tassos Adamopoulos, enseignant

Dimitris Kousouris, Universitaire

Bitter Maxime                                           

Bloch Béatrice Université de Bordeaux Montaigne                    

Boissel  Pascal Psychiatre Union syndicale de la psychiatrie    

Bretagnolle Marie-Claude Professeure retraitée                          

Canu Jean-Marie Universitaire retraité                            

Chaouat Gérard Directeur de recherches émérite CNRS                          

Chaulet  Rudy Maitre de conférences civilisation hispanique Université de Franche Comté

Dufaux Frédéric Géographe Université Paris-Nanterre             

Enclos Philippe Enseignant-chercheur retraité                             

Fontaine Jacques Maitre de conférences honoraire                   

Gautero Jean-Luc Université de Nice-Sophia Antipolis                              

Hélier Odile Anthropologue                

Kosadinos Manolis Psychiatre militant syndical           

Kourounis Angélique Journaliste                       

Krzywkowski Isabelle Professeure de littérature Université Grenoble Alpes     

Lacroix-Riz Annie Professeure émérite d’histoire contemporaine          université Paris-Diderot

Leroux Benoit Maitre de conférences en sociologie Université de Poitiers        

Malifaud Jean Enseignant-chercheur retraité               

Marie Elisabeth   Metteure en scène Strasbourg        

Migneau   Monique Professeure                       

Monmaur Paul Universitaire retraité                

Nadi Mustapha Professeur  université de Loraine

Pacobi Thomas                         

Pfefferkorn    Roland Professeur émérite de sociologie Université de Strasbourg

Pinto Josiane Enseignante-chercheuse Paris 7             

Tancelin Philippe Poëte, philosophe, professeur émérite Université Paris 8     

Vianna Pedro Economiste, poëte, homme de théatre                               

Gleizes Jérôme Economiste Université Paris 13 Conseiller de Paris

Bornais Claire Enseignante, syndicaliste FSU                

Cassuto  Yves Enseignant (FSU)                         

Périllat Marie Cécile Syndicaliste enseignante                              

Martin Myriam  Conseillère régional Occitanie Ensemble FI                   

Percebois Bruno Médecin pédiatre ( France)                

Legros Alex Syndicaliste CGT le Mans                              

Patrice Perret                                            

Alt Jean Claude Médecin anesthésiste

Bernadette Peynaud
 Robert Arrambide retraité responsable recrutement A.N.P.E.
 Nelly Lecuona retraitée banque
Jean-François Lecuona retraité agent entretien Crédit Lyonnais

 Sébastien Aldama gestionnaire
José Pons Hôtellerie
Marie-Elena  Pons SP
Virginie Dhérin Bibliothécaire

Louis Aldama-Larre retraité banque
Annie Péré Pharmacienne

Maribel Etchezaharreta, anesthésiste;

Lino Muraro retraité préparateur en pharmacie
Gaxuxa Elhorga-Dargains, prof d’anglais, retraite  

Nathalie Aubert-Cassiau, retraitée surveillante
Alicia Fléchant, étudiante en archi

Jeanine Eceiza, retraitée

Catherine Azam , enseignante

Hélène Céret-Lartigue, directrice

Marie-Hélène Gascué; enseignante ( en basque )
Jacques Sentenac Kiné

Marion Brecq-Guirao, kiné

Jean Duprat, retraité Pôle Emploi
Nelly Duprat SP

Laurinda Gonçalves , enseignante

Raynald Ottenhoff prof de fac

Marivonne Ottenhoff, médecin
Moutarou Ayeva, anesthésiste

Georges Wijnants  antiquaire  

Gaxuxa Ibarburu  éducatrice

Monique Alvarrez sp
Annie Martin, directrice

Jeannette Villadomat retraitée  

Marie-Ange Boullé  aide-maternelle  

Philippe Boulé, agent S.N.C.F.
Emmanuel Lévèque  cadre SNCF

Denise Lévèque prof d’anglais

Michel Lévèque     intendant lycéee  

Anna Ottenhof avocate
Daniel Lombart architecte

Véronique Lombart architecte

Gracianne Balerdi-Deluc enseignante

Marie Giraud comptable
Pascal Giraud directeur lycée

Frédéric Ricaud, directeur collège et lycée

Bénédicte Ricaud, prof de français  documentaliste
Virginie Bauvais, prof de français  documentaliste

Jean-Michel Grocq cadre EDF  

Maite Irazoqui, prof  directrice
Mireille Oliveras prof  directrice

Aimé Oliveras pilote hélicoptère armée française  retraité

Pascale Estaynou vente à domicile
Andrée Péré sp

Michèle Risso enseignante

Xabi Etchevers tapissier

Sylvie Laroudé coiffeuse

Gérard Le Cazoulat électricien
Claudine Bissier, caissière  

Jean-Claude Vaschald  banque 

Fanny Dupuisat banque

Beatriz Etchezaharreta, aide-soignante
Christophe Duval  informaticien

Frédéric Salha  plombier

Christophe Herran dentiste

Elianne Herran Médecin addictologue
Xalbat Itçaina, enseignant

Marlène Vignaud enseignante  directrice,

Françoise Peyre, enseignante spécialisée

Alain Peyre dessinateur
Isabelle  Ferrand   prof  d’anglais

Norbert Lefranc journaliste

Nicole Alciba enseignante  directrice

Gorka Cuevas électricien
Gérard Sallaberry retraité

Jean-Michel Grémaux  prof  dir

Xabi Lacombe podologue

Séverine Dabadie photographe

Nicole Peynaud

Françoise David-Chimitz

Ghislaine Commère