(Publié integralement dans l’hebdomadaire grec Documento du 22 janvier 2023 https://www.documentonews.gr/article/alexandros-giotopoylos-einai-apofasismenoi-na-me-kratisoyn-fylakismeno-gia-panta/)

 01/    Le 18 Juillet 2021, j’ai déposé une demande de mise en liberté conditionnelle. L’arrêt du Tribunal du mois d’octobre 734/2021, brillant modèle du théâtre de !’absurde, tandis qu’il accepte que je “remplis les conditions définies par la loi pour la libération conditionnelle, ayant purgé intégralement ma peine, c’est -à-dire 19 ans ferme, plus 6 ans avec les mesures avantageuses, rejette la demande au motif de non” repentir “. Violant ouvertement le Code Pénal qui ne prévoit pas le “repentir “, mais la” conduite “dans l’article 106.Jugeanr ma conduite bonne seulement en “apparence” sans citer aucun élément empirique qui le justifie. 

     Comme il était logique, j’ai interjeté appel le 29 octobre 2021. Alors que normalement la proposition du Procureur est notifiée au plus tard dans les deux mois, ici la proposition de la Procureure a été faite un an après le 5 novembre 2022 et c’était la copie fidèle de l’arrêt précédent. Puisque c’était la simple copie, pourquoi ne l’a-t-elle pas faite un an avant ? Pour prolonger ma détention d’un an, de 19 à 20ans et avec cette ruse grossière la continuer indéfiniment.

      Comme vous l’imaginez, le nouvel arrêt du 8 décembre 2022,139/2002, rejette ma demande et copie fidèlement le précédent. Pour utiliser une expression populaire, les juges font les idiots. Ils me demandent le repentir, alors qu’ils savent très bien que depuis le premier jour, mon arrestation, et jusqu’aujourd’hui, pendant presque 21ans, je nie catégoriquement et de façon inébranlable l’accusation d’instigation. Comment pourrais-je me repentir de quelque-chose que je nie avoir commis ? Par conséquent ils savent que ce qu’ils me demandent est impossible et ils l’utilisent comme prétexte pour ne pas me libérer.

     La copie est telle qu’ils n’hésitent pas à répéter sans broncher quelques perles du premier arrêt. Ils écrivent que si j’ai obtenu en prison un doctorat de mathématiques, c’est pour garder ma mémoire en éveil.  Le lecteur se demande si le rédacteur est allé à l’école. Si quelqu’un veut exercer sa mémoire, il choisit quelque-chose de facile, comme les mots croisés ou du même genre et pas les Mathématiques Supérieures qui ne sont pas simplement difficiles mais très, très difficiles. Le rédacteur ne sait pas que les mathématiques supérieures ont très peu de rapport avec la mémoire. C’est pour ça que pendant certains examens de maîtrise, on permet au candidat d’avoir un livre, pour qu’il ne soit pas défavorisé s’il n’a pas une bonne mémoire

              Il y a aussi une originalité. Si je suis libéré, malgré mon âge avancé (78 ans), je reste dangereux et je risque de perpétrer de nouveaux crimes, même si d’après le Jugement, pendant les 20 ans et plus des activités du 17Novembre, je n’ai participé à aucune action, quand j’étais jeune ! Le rédacteur ne se rend pas compte qu’il se tire dans les jambes. Parce qu’aujourd’hui, ce qu’on appelle communément terrorisme intérieur n’existe pas, depuis au moins 15 ans. Il n’y a même pas eu une action. Par conséquent, même si on suppose que je veuille convaincre quelqu’un, je ne pourrais pas, puisqu’il n’y a pas d’exécuteurs.

              L’arrêt 139/2022, digne d’un Ionesco, a réussi une chose. Justifier !’ex-juge Antonia Ilia et sa déclaration “Le juge qui n’obéit pas aveuglément aux ordres de ses supérieurs détruit complètement sa carrière.”

     2/    En 2015,2016 et 2017, j’ai déposé 3 demandes de mise en liberté, s’appuyant sur un autre règlement, celui du parag.2 de l’article 105, qui est une mesure de clémence pour les condamnés âgés de plus de 70ans.Le condamné à perpétuité de plus de 70ans peut être libéré s’il a purgé une peine mixte de 19 ans (c’est -à-dire avec les années de remise). En se basant aussi bien sur la jurisprudence que surtout sur l’arrêt de la Cour de Cassation (C.C.1169/2009) qui fait la même interprétation et exclut clairement l’application parallèle du parag.6(qui prévoit 19 ans ferme). Malgré le fait que les conditions requises étaient remplies, les trois arrêts ont rejeté ma demande en ignorant ostensiblement l’arrêt de la Cour de Cassation (1169/2009) en soutenant que je dois purger 19ans ferme.

       Ce qui est agaçant ici, c’est que leur argumentation abolit la mesure de clémence du parag.2 de l’article 105, abolit le règlement (mesure de clémence qui est différente de celle prévue pour ceux qui ont plus de 65 ans). Je leur ai adressé la question publiquement :”Bien, puisque vous n’êtes pas d’accord, quelle est la mesure de clémence qu’offre le paragr. 2 ?”Leur silence fut écrasant et il l’est jusqu’aujourd’hui.

               Devant le dilemme, entre respecter la loi, l’appliquer et me libérer ou l’abolir, ils ont préféré le second, en violant tout principe de droit, puisque les lois sont votées par le Parlement et non par les juges. Et on n’a pas vu l’Union des juges intervenir-si prompte dans d’autres cas-pour blâmer cette violation et ce mépris des principes et des institutions de la part des juges.

                Cette question resurgit aujourd’hui.  Ils avaient alors prétexté que je n’avais pas purgé 19ans ferme. Mais aujourd’hui, je les ai purgés et au-delà,20ans et demi. Alors, pourquoi ne me libèrent-ils pas en vertu du même parag.2 de l’article 105 puisqu’il est toujours le règlement le plus favorable ?

03/.       Le 17 juillet 2019,j’ai déposé une demande de mise en liberté avec le numéro d’enregistrement 33476/17-7-2019, d’après le parag.4 de l’article 110 A du nouveau Code Pénal 4619/2019,qui dit que “le condamné qui purge plusieurs peines de perpétuité peut être libéré s’il est resté en prison pendant 16 ans .”Pendant 15 mois j’ai attendu la proposition du Procureur .Le 21 octobre2020,un avocat mandaté est allé au secrétariat des Tribunaux du Pirée pour demander la cause de ce retard .C’est avec une surprise et une incompréhension immenses -ausi bien de la part des secrétaires -qu’il a constaté qu’il n’y avait aucune demande et qu’elle n’avait jamais existé! C’est-à-dire qu’ils ont préféré une action mafieuse à la légalité, jeter ma demande à la poubelle.

             Le but était d’abolir le principe de l’application du règlement le plus favorable du nouveau Code Pénal pour la grande masse des prisonniers. Apparemment, un texte écrit, même avec leur argumentation spécieuse, risquait de les ridiculiser, alors qu’avec l’action mafieuse, ils abolissaient le principe de facto, d’un seul coup. Il est clair qu’ils ont dû faire quelque chose d’analogue aux demandes des autres détenus.

              Le 1-er juillet 2019, j’avais déposé une autre demande de mise en liberté sous contrôle électronique, d’après le même article 110 A.A cette demande, ils ont répondu avec un arrêt qui disait que d’après une loi de 2013, je n’avais pas ce droit. Mais d’après le principe fondamental Nullum poena sine lege, l’application rétroactive d’une loi défavorable ultérieure est formellement interdite et j’ai été arrêté en 2002.

               En ce moment historique, la Justice grecque est tombée en déchéance. C’était la première fois où avec sa pratique elle a aboli, pour la grande masse des détenus, les deux premiers articles de base du Code Pénal qui constituent le fondement de la   jurisprudence de la Cour Européenne. Elle est donc ouvertement antieuropéenne, elle est congolaise, sans que ceci ne soit une pointe contre ce pays maltraité. Parallèlement, on a une invocation sélective et exceptionnelle des principes, principalement dans deux cas. D’abord les cols blancs pour les libérer plus facilement et ensuite en « apparence », comme dans mon cas. Ils prétendent qu’ils appliquent l’ancien Code Pénal comme plus favorable (alors qu’il ne l’est pas) et ils introduisent ensuite l’instrument moyenâgeux du ”repentir” pour neutraliser la matérialisation effective du principe.

                En finissant et puisque l’instigation est un acte et non un fantasme, je vais répéter les questions que j’ai déjà posées dans le passé à la Justice sans recevoir de réponse :

-cette instigation, c’est-à-dire le procédé qui aboutit à l’adhésion des exécuteurs à l’instigateur, dans quel espace a-t-elle eu lieu ? dans une maison ? dans un bureau ? dans un café ? dans la rue ? dans une maison clandestine ? Où, finalement ?

-quand a-t-elle eu lieu ? à quelle heure environ ? quel jour ?

-quelles étaient les conditions météorologiques ? il y avait du soleil ? il faisait froid ? il pleuvait ?

-quelles personnes étaient présentes ?

-quels mots ont-ils été exactement prononces ? Pour des affaires aussi graves que des homicides, mes mots précis ne peuvent pas être oubliés.

        Et ces détails doivent être donnés pour 17 cas différents, puisqu’il s’agit de 17 instigations.

       Si ces réponses sont données, j’accepterai sans délai qu’il y a un État de Droit et que ma condamnation a été le résultat d’un procès équitable.         Mais si elles ne sont pas données, ce sera le contraire. Et surtout, qu’à lui seul, mon cas démontre qu’il n’y a pas d’Etat de Droit dans ce pays.

Conclusion : Je n’aurais pas dû être condamné pour instigation, j’aurais dû être libéré en 2015 avec le parag.2 du 105, j’aurais dû être libéré en juillet 2019 avec les parag.2 ou 4 du 110 A du nouveau Code Pénal 4619/2019.J’aurais dû être libéré en juillet 2021 avec le parag.6 du105.Aujourd’hui, le 5 janvier 2023, je viens de recevoir le nouvel arrêt 139/2022 qui rejette encore une fois ma demande de mise en liberté conditionnelle. Il est évident que certains, en violation de tout principe de droit, sont décidés à me garder prisonnier pour toujours, jusqu’au moment fatal, à la gloire de la démocratie et de l’Etat de Droit.

                                                                                    Janvier 2023

                                                                          Prison de Korydallos(Grèce)

                                                                     Alexandre Yotopoulos

(Επιστολή του Αλέκου Γιωτόπουλου στην εφημερίδα DOCUMENTO στις 22 Ιανουαρίου 2023 https://www.documentonews.gr/article/alexandros-giotopoylos-einai-apofasismenoi-na-me-kratisoyn-fylakismeno-gia-panta/)

01 Στις 18 Ιουλίου 2021 κατέθεσα αίτηση για αποφυλάκιση υπό όρο. Το βούλευμα του Οκτωβρίου 734/2021 του συμβουλίου, μνημειώδες δείγμα του θεάτρου του παραλόγου, ενώ αποδέχεται ότι «πληρώ τις προϋποθέσεις που ορίζει ο Νόμος για την υφ’ όρο απόλυσή μου, έχοντας εκτίσει το σύνολο της ποινής μου, δηλαδή 19 έτη πραγματικά συν 6 με ευεργετικό υπολογισμό, εντούτοις την απορρίπτει για λόγους «μη μεταμέλειας». Παραβιάζοντας κατάφωρα τον ΠΚ που δεν προβλέπει πουθενά τη «μεταμέλεια», αλλά τη «διαγωγή», στο άρθρο 106. Αναφέροντας παράλληλα ότι η διαγωγή μου είναι μόνο «κατ’ επίφαση» καλή, χωρίς βέβαια να παρουσιάζουν το παραμικρό εμπειρικό στοιχείο που να το τεκμηριώνει.

Όπως ήταν φυσικό, στις 29 Οκτωβρίου 2021 άσκησα έφεση κατά του βουλεύματος.

Ενώ συνήθως η πρόταση του εισαγγελέα γίνεται το πολύ σε δύο μήνες, εδώ η πρόταση της κ. εισαγγελέα έγινε έναν ολόκληρο χρόνο μετά, στις 5 Νοεμβρίου 2022, και ήταν πιστή αντιγραφή του βουλεύματος. Αφού λοιπόν απλώς το αντέγραψε γιατί δεν έκανε την πρότασή της ένα χρόνο πριν; Για να επιμηκύνουν τη φυλάκισή μου κατά ένα χρόνο απ’ τα 19 στα 20 και μ’ αυτήν τη φτηνιάρικη φάμπρικα να τη συνεχίσουν στο διηνεκές.

Όπως ακριβώς φαντάζεστε, και το καινούργιο βούλευμα της 8ης Δεκεμβρίου 2022, 139/2022, είναι απορριπτικό και πιστό αντίγραφο του προηγούμενου. Για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση, οι δικαστές εφέτες του συμβουλίου πουλάνε τρελίτσα. Μου ζητάνε να μετανοήσω, ενώ γνωρίζουν καλά ότι απ’ την πρώτη μέρα της σύλληψής μου μέχρι και σήμερα, επί 21 σχεδόν χρόνια, αρνούμαι σταθερά και αταλάντευτα την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας. Πώς λοιπόν θα μετανοήσω για κάτι που αρνούμαι ότι διέπραξα; Άρα γνωρίζουν καλά ότι αυτό που μου ζητάνε είναι αδύνατο και το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να μη με αποφυλακίσουν.

Η αντιγραφή είναι τέτοια που επαναλαμβάνουν ανερυθρίαστα ορισμένα μαργαριτάρια του πρώτου βουλεύματος. Αναφέρουν ότι απέκτησα διδακτορικό στα Μαθηματικά για να κρατώ σε εγρήγορση τη μνήμη μου. Όποιος διαβάζει αναρωτιέται αν ο συντάκτης του έχει πάει σχολείο. Γιατί κάποιος που θέλει να εξασκήσει τη μνήμη του ασχολείται με κάτι εύκολο, όπως το σταυρόλεξο ή κάτι ανάλογο, κι όχι με ανώτερα μαθηματικά που είναι όχι απλώς δύσκολα, αλλά πάρα πάρα πολύ δύσκολα. Δεν γνωρίζει ο συντάκτης ότι τα ανώτερα μαθηματικά έχουν λίγη σχέση με τη μνήμη και γι’ αυτό σε ορισμένες εξετάσεις πριν από το πτυχίο επιτρέπουν στον εξεταζόμενο να έχει βιβλίο, ακριβώς για να μην είναι σε μειονεκτική θέση αν δεν έχει γερή μνήμη. Υπάρχει όμως και το πρωτότυπο. Παρότι η ηλικία μου είναι μεγάλη (78 ετών), εντούτοις αν αποφυλακιστώ, παραμένω επικίνδυνος να τελέσω νέα εγκλήματα, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου στα 20 και πλέον χρόνια της δράσης της 17Ν δεν συμμετείχα ούτε σε μία ενέργεια όταν ήμουν νέος! Λέγοντάς το δεν αντιλαμβάνεται ότι πυροβολεί τα πόδια του. Γιατί σήμερα αυτό που αποκαλείται κοινώς εγχώρια τρομοκρατία δεν υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Δεν έχει γίνει ούτε μία τέτοια ενέργεια. Συνεπώς ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι εγώ θα ήθελα να πείσω κάποιον, δεν θα μπορούσα αφού δεν υπάρχουν οι φυσικοί αυτουργοί.

Επειδή βλέπω ότι και οι δικαστές αρέσκονται να παραθέτουν διάφορα αποσπάσματα από συνεντεύξεις μου, για κλέφτες και αρματολούς την περίοδο της Τουρκοκρατίας κ.λπ., ιδεολογικού περιεχομένου, ξεκάρφωτα και αυθαίρετα για να καλύψουν την απουσία αποδεικτικών στοιχείων, θα παραθέσω κι εγώ το άρθρο 35 απ’ τα «Δίκαια του ανθρώπου» του Ρήγα Φεραίου. Λέει: «Όταν η Διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμει τότε ο λαός επανάσταση, ν’ αρπάζει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερό απ’ όλα τα δίκαιά του». Μήπως λοιπόν θα ’πρεπε οι Δικαστές του συμβουλίου κ. Φεβρωνία Τσερκέλογλου, κ. Ν. Κουτρούμπας, κ. Δ. Καβαλλάρης ν’ αποφανθούν ότι και ο Ρήγας είναι ηθικός αυτουργός για τις πράξεις της 17Ν και ν’ απαγορεύσουν την αναδημοσίευση των γραπτών του;

Το βούλευμα 139/2022, αντάξιο ενός Ιονέσκο, πέτυχε ένα πράγμα. Να δικαιώσει πλήρως την πρώην δικαστικό Αντωνία Ηλία και τη ρήση της: «Όποιος δικαστικός δεν υπακούει τυφλά στις εντολές των από πάνω καταστρέφεται τελείως η καριέρα του».

02 Τα έτη 2015, 2016 και 2017 κατέθεσα τρεις αιτήσεις για αποφυλάκιση με βάση άλλη διάταξη, αυτήν της παρ. 2 του άρθρου 105, που είναι ευεργετική για τους κατάδικους άνω των 70 ετών. Σύμφωνα μ’ αυτήν ο κατάδικος άνω των 70 ετών μπορεί να απολυθεί αν έχει εκτίσει 19 έτη μεικτά. Στηριζόμενος τόσο στη νομολογία όσο κυρίως στο βούλευμα του ΑΠ 1169/2009 που κάνει την ίδια ερμηνεία και αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6 (που προβλέπει 19 έτη πραγματικά). Παρότι πληρούσα τις προϋποθέσεις και τα τρία βουλεύματα απέρριψαν την αίτησή μου, στρεψοδικώντας κατάφωρα και αγνοώντας επιδεικτικά το βούλευμα 1169/2009 ΑΠ, λέγοντας ότι πρέπει να εκτίσω 19 έτη πραγματικά.

Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι με το σκεπτικό τους καταργούσαν την ευεργεσία που προέβλεπε η παρ. 2 του άρθρου 105, καταργούσαν τη διάταξη (ευεργεσία που είναι διαφορετική απ’ αυτήν που αφορά τους άνω των 65 ετών).

Τους απηύθυνα δημόσια την ερώτηση: «Καλά, αφού διαφωνείτε, ποια είναι η ευεργεσία που προσφέρει η παρ. 2;».

Η σιωπή τους υπήρξε εκκωφαντική μέχρι σήμερα. Ανάμεσα στο δίλημμα να σεβαστούν και να εφαρμόσουν τον νόμο και να με αποφυλακίσουν ή να τον καταργήσουν προτίμησαν το δεύτερο, παραβιάζοντας κάθε αρχή δικαίου, αφού οι νόμοι ψηφίζονται απ’ το κοινοβούλιο κι όχι από τους δικαστές. Και δεν είδαμε καμία λαλίστατη Ένωση Δικαστών να βγει και να καυτηριάσει αυτή την περιφρόνηση και την κατάλυση θεσμών και αρχών από τους δικαστές.

Και το ερώτημα ανακύπτει και σήμερα. Αφού τότε δεν είχα εκτίσει τα 19 έτη πραγματικά, σήμερα που τα έχω εκτίσει, και μάλιστα 20 έτη και μισό, γιατί δεν με αποφυλακίζουν με βάση την παρ. 2 του άρθρου 105, που ισχύει πάντα ως ευνοϊκότερη διάταξη;

03 Στις 17 Ιουλίου του 2019 κατέθεσα αίτηση αποφυλάκισης με αριθμό πρωτοκόλλου 33476/17-7-2019, σύμφωνα με την παρ. 4 του άρθρου 110 Α του νέου ΠΚ 4619/2019, που λέει ότι «ο καταδικασθείς μπορεί να απολυθεί αν εκτίει περισσότερες ποινές ισόβιας κάθειρξης, αν έχει παραμείνει στη φυλακή δεκαέξι έτη». Επί δεκαπέντε μήνες περίμενα την πρόταση του κ. εισαγγελέα. Στις 21 Οκτωβρίου 2020 δικηγόρος εξουσιοδοτημένος πήγε στη γραμματεία των δικαστηρίων Πειραιά να ρωτήσει γιατί καθυστερούν. Με μεγάλη έκπληξη και απορία, όπως και των δύο γραμματέων, διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει καμία αίτηση κι ούτε υπήρξε ποτέ! Δηλαδή προτίμησαν μια μαφιόζικη ενέργεια, να πετάξουν την αίτησή μου στον κάλαθο των αχρήστων, απ’ τη νομιμότητα.

Στόχος τους ήταν η κατάργηση της αρχής της εφαρμογής της ηπιότερης διάταξης του νέου ΠΚ για τη μεγάλη μάζα των κρατουμένων. Προφανώς θεώρησαν ότι όση στρεψοδικία κι αν επιστράτευαν, με το γραπτό κείμενο κινδύνευαν να γίνουν ρεντίκολο, ενώ με τη μαφιόζικη πράξη καταργούσαν ντε φάκτο μεμιάς αυτή την αρχή. Είναι φανερό ότι κάτι ανάλογο έκαναν και στις αιτήσεις των άλλων κρατουμένων.

Την 1η Ιουλίου 2019 είχα καταθέσει κι άλλη αίτηση για αποφυλάκιση με ηλεκτρονική επιτήρηση, σύμφωνα και πάλι με το άρθρο 110Α. Σ’ αυτήν απάντησαν με βούλευμα λέγοντας ότι σύμφωνα με νόμο του 2013 δεν τη δικαιούμαι. Σύμφωνα όμως με τη θεμελιώδη αρχή Nullum crimen, nulla poena sine lege απαγορεύεται ρητά η αναδρομική εφαρμογή δυσμενούς μεταγενέστερου νόμου, αφού με συνέλαβαν το 2002.

Αυτή την ιστορική στιγμή η ελληνική Δικαιοσύνη καταβαραθρώθηκε. Ήταν η πρώτη φορά που με την πρακτική της κατήργησε για τη μεγάλη μάζα των κρατουμένων τα δύο βασικά πρώτα άρθρα του ΠΚ που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Άρα είναι ανοιχτά αντιευρωπαϊκή, είναι κονγκολέζικη, χωρίς να έχω τίποτε ενάντια στην πολύπαθη χώρα. Αυτή η κατάργηση συνοδεύεται παράλληλα με την κατ’ εξαίρεση κι επιλεκτική επίκλησή τους κυρίως σε δύο περιπτώσεις. Πρώτον, στους ημετέρους για να αποφυλακιστούν ευκολότερα και, δεύτερον, «κατ’ επίφαση», όπως στην περίπτωσή μου. Όπου ενώ ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν τον ευνοϊκότερο παλιό ΠΚ (κι ενώ δεν είναι), εισάγοντας ταυτόχρονα εν είδει ταχυδακτυλουργού τον μεσαιωνικό λόγο «της μεταμέλειας» ακυρώνουν την υλοποίηση της ευμενέστερης διάταξης.

04 Τελειώνοντας κι επειδή η ηθική αυτουργία είναι πράξη κι όχι φαντασίωση, θα επαναλάβω τα ερωτήματα που έχω θέσει στο παρελθόν στη Δικαιοσύνη, χωρίς να μου απαντήσει κανένας.

• Αυτή η ηθική αυτουργία, δηλαδή η διαδικασία πειθούς των φυσικών αυτουργών απ’ τον ηθικό αυτουργό, σε ποιο χώρο έγινε; Σε σπίτι; Σε γραφείο; Σε καφετέρια; Στον δρόμο; Σε γιάφκα; Πού, τέλος πάντων;

• Πότε έγινε; Ποια ώρα περίπου ποιας ημερομηνίας;

• Ποιες ήταν οι μετεωρολογικές συνθήκες; Είχε λιακάδα; Εκανε κρύο; Εβρεχε;

• Ποιοι ακριβώς ήταν παρόντες, και

• Ποιες λέξεις ακριβώς ειπώθηκαν ανάμεσά τους, γιατί για τόσο σημαντικά ζητήματα όπως οι ανθρωποκτονίες οι συγκεκριμένες λέξεις δεν ξεχνιούνται. Κι αυτές οι λεπτομέρειες πρέπει να δοθούν για 17 διαφορετικές περιπτώσεις, αφού έχουμε 17 ηθικές αυτουργίες.

Αν δοθούν απαντήσεις, θα αποδεχτώ πάραυτα ότι υπάρχει κράτος δικαίου κι ότι η καταδίκη μου ήταν αποτέλεσμα δίκαιης δίκης. Αν όμως δεν δοθούν, θα ισχύει το αντίθετο. Και κυρίως ότι μόνο η περίπτωσή μου αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου στη χώρα.

Συμπέρασμα: Δεν θα ’πρεπε να καταδικαστώ για ηθική αυτουργία, θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί το 2015 με την παρ. 2 του 105, θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2019 με την παρ. 2 ή 4 του 110 Α του νέου ΠΚ 4619/2019. Θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2021 με την παρ. 6 του 105. Σήμερα, 5 Γενάρη του 2023, μόλις έλαβα το νέο βούλευμα 139/2022 που απορρίπτει για πολλοστή φορά την αίτησή μου για αποφυλάκιση υπό όρο. Είναι προφανές ότι κάποιοι, παραβιάζοντας κάθε αρχή δικαίου, είναι αποφασισμένοι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα μέχρι να συμβεί το μοιραίο, προς δόξα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

Γενάρης 2023 Αλέκος Γιωτόπουλος

(https://mera25.gr/announcement/tomeas-dikaiomaton-gia-tin-paralogi-arnisi-chorigisis-adeion-exodou-ston-alexandro-giotopoulo/)

15 janvier 2022

 A propos de l’absurde refus de l’octroi de permissions de sortir à Alexandre Yotopoulos.

La section des droits de l’homme et de l’immigration observe avec inquiétude la violation de principes et d’obligations de base de l’État de Droit dans le cas du condamné à perpétuité A.Yotopoulos. En l’espèce, c’est l’unique prisonnier du pays qui n’a pas eu un seul jour de permission après 19 ans de détention et après 10(!!) refus consécutifs à sa requête, alors qu’il remplit toutes les conditions fixées par la loi .Conformément au Code Pénitentiaire, et à un rapport joint du Défenseur du Peuple qui a interprété le Code sur ce point particulier, pour l’octroi d’une permission de sortir est seulement pris en compte le fait objectif de la conduite du demandeur pendant l’exécution de sa peine et non la lourdeur de l’acte criminel, pas plus que le repentir ou les convictions politiques du détenu. Ainsi, pour pouvoir violer la législation existante, le Conseil a eu recours à la fabrication inouïe de ce “bonne conduite en apparence”. Encore plus exécrable du point de vue des droits de l’homme est que le Conseil n’a pas pris en compte pour la définition du concept de”bonne conduite” le fait qu’A.Yotopoulos est le seul détenu dans les annales grecques qui a terminé avec succès des études de troisième cycle et qui a soutenu à distance, en prison, une thèse de mathématiques, devant un jury de professeurs des universités de Paris. La section des droits demande au Conseil compétent de cesser de violer la législation sur l’octroi des permissions de sortir, rappelant qu’à l’époque du procès en première instance du 17N, le Président de la très digne de respect FIDH, maître Patrick Baudouin, avait déclaré que la Justice grecque ne s’était pas comportée, en ce qui concernait Yotopoulos, d’une façon propre à un État démocratique.  C’est dans les difficultés que l’État de droit est affermi et consolidé par la société. Sinon, on ne parle pas d’un État de droit mais d’un État vindicatif”à la carte”.

Section des droits de l’homme et de la politique migratoire.

Για την παράλογη άρνηση χορήγησης αδειών εξόδου στον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο

( https://mera25.gr/announcement/tomeas-dikaiomaton-gia-tin-paralogi-arnisi-chorigisis-adeion-exodou-ston-alexandro-giotopoulo/ )

Ο Τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΜέΡΑ25 επισημαίνει με ανησυχία την παραβίαση βασικών αρχών και επιταγών του κράτους δικαίου, στην περίπτωση του ισοβίτη Αλέξανδρου Γιωτόπουλου. Ειδικότερα, ο συγκεκριμένος είναι ο μοναδικός κρατούμενος στη χώρα που δεν έχει πάρει ούτε μία ημέρα άδεια εξόδου από τη φυλακή ύστερα από 19 ολόκληρα χρόνια κράτησης, και μετά από δέκα (!!) – συνεχόμενες – απορρίψεις του σχετικού αιτήματος του, ενώ πληροί όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Σύμφωνα με το Σωφρονιστικό Κώδικα, αλλά και με συναφή ειδική έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη που έχει ερμηνεύσει τον Κώδικα επί του συγκεκριμένου θέματος, για τη χορήγηση άδειας εξόδου λαμβάνεται υπόψη μόνο το αντικειμενικό γεγονός της διαγωγής του αιτούντος μέσα στις φυλακές κατά την έκτιση της ποινής, και όχι η βαρύτητα της εγκληματικής πράξης, ούτε η μεταμέλεια ή οι ιδεολογικές πεποιθήσεις του κρατούμενου. Έτσι το αρμόδιο Συμβούλιο, προκειμένου να παραβιαστεί η υπάρχουσα νομοθεσία, κατέφυγε στην κατασκευή της πρωτοφανούς έννοιας της «κατ’ επίφαση καλής διαγωγής». Ακόμη πιο εξοργιστικό, από άποψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι το γεγονός ότι το Συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη του, για τον προσδιορισμό της έννοιας της «καλής διαγωγής», το γεγονός ότι ο Α. Γιωτόπουλος είναι ο μόνος κρατούμενος στα χρονικά της Ελλάδας που ολοκλήρωσε επιτυχώς μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών και έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στη μαθηματική επιστήμη εντός των φυλακών, εξεταζόμενος δια ζώσης από αντιπροσωπεία καθηγητών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Ο Τομέας Δικαιωμάτων ζητάει από το αρμόδιο Συμβούλιο να σταματήσει να παραβιάζει τη νομοθεσία περί χορήγησης αδειών εξόδου, υπενθυμίζοντας επιπρόσθετα ότι ο τότε πρόεδρος της έγκριτης και αμερόληπτης Διεθνούς Ομοσπονδίας Ενώσεων Δικαιωμάτων του ανθρώπου, κ. Patrick Baudouin, που είχε παρακολουθήσει τη δίκη της 17Ν, είχε δηλώσει τότε ότι η Δικαιοσύνη κατά την εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης δεν είχε συμπεριφερθεί στον Α. Γιωτόπουλο με τρόπο που αρμόζει σε μια δημοκρατική πολιτεία.Το Κράτος Δικαίου χαλυβδώνεται και εμπεδώνεται από την κοινωνία στα «δύσκολα». Αλλιώς δεν μιλάμε για κράτος δικαίου αλλά για εκδικητικό κράτος α λα καρτ.

Τομέας: Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Μεταναστευτικής Πολιτικής

(LETTRE DE ALEXANDRE YOTOPOULOS PARUE DANS LE JOURNAL DOCUMENTO LE 28_12_2021

https://www.documentonews.gr/article/kat-epifasi-nomimotita-sti-metaxeirisi-giotopoyloy/)

 Légalité “en apparence” dans le traitement de Yotopoulos

(Journal DOCUMENTO 28/12/2021)

Katerina Kati

Dans la Grèce de 2021, nombreux sont les exemples qui montrent les carences de la Justice. Dans le cas d’A.Yotopoulos, il n’y a pas simplement carence. Entre la Justice et son exercice, s’élève une muraille de fourberies, de lapins médiévaux, sortis des chapeaux de prestidigitateurs qui exigent le reniement de ses opinions, l’apostasie. Ces pratiques moyenâgeuses n’honorent pas un État de droit,qui essaie de couvrir son absurdité morale et judiciaire d’un voile de légalité.

   Expliquons-nous.

Alexandre Yotopoulos, le seul détenu en Grèce qui n’a jamais eu de permission de sortir, pas même un jour, et cela après 19ans de détention, a été informé, au début du mois, du rejet de sa dixième demande.  Mesure prévue par le législateur pour tout détenu remplissant toutes les conditions, comme c’est son cas.

   Une fois de plus, avec une argumentation extravagante, le Conseil a vu derrière une conduite exemplaire”une bonne conduite en apparence”et a privé A.Yotopoulos des bouffées de liberté auxquelles il a droit comme tout prisonnier à intervalles réguliers. Indépendamment des délits pour lesquels il a été condamné, indépendamment de la peine qu’il purge. Avec uniques critères le temps indispensable de détention et la bonne conduite pendant cette détention.

   Et pour bien comprendre l’absurdité de l’argument de bonne conduite “en apparence”, il suffit de rappeler qu’A.Yotopoulos, au seuil de ses 78 ans, et malgré les conditions extrêmement difficiles qui règnent dans les prisons grecques, sans les instruments évidemment Indispensables, comme un ordinateur et l’accès à internet, a soutenu sa thèse de doctorat et a été proclamé Docteur en mathématiques de l’université de Paris. C’est la première fois, aussi bien en Grèce qu’en France, qu’un détenu parvient à suivre des études universitaires depuis le premier cycle jusqu’à la soutenance d’une thèse de doctorat en prison.

Lisez la lettre qu’A.Yotopoulos a envoyée à Documento.Il y révèle les dessous du rejet prévisible d’une demande de permission qui a attendu deux ans avant d’être examinée par le Conseil:

“De nombreux juristes ont suivi le procès du 17 N en première instance. Parmi eux, le Président de la Fédération Internationale des Droits de l´Homme (F.I.D.H.), maître Patrick Baudoin. Il a déclaré après la fin du procès: “La justice grecque, en ce qui concerne Yotopoulos, se comporte comme une justice de dictature”. 

Ces paroles me sont récemment revenues à l´esprit, lors de la “réunion” du Conseil qui examinait ma 10ème demande de permission de sortir. J´avais déposé ma demande le 21 novembre 2019. Pendant 22 mois, c´est-à-dire jusqu´au 22 septembre 2021, je n´ai pas été convoqué, même si malgré la suspension dûe à la pandémie, des permissions ont été accordées, pendant au moins 9 mois. C´est après ma démarche en septembre que le Conseil m´a convoqué le 11 novembre. 

D´emblée, la nouvelle Procureure, Madame M. Soukara-Katsikadi a avancé trois points qui m´ont stupéfait. Premièrement, le fait que je n´ai pas eu de permission jusqu´à ce jour est dû à la lourdeur de ma peine. Point de vue juridiquement faux. Dans le rapport du Défenseur du Peuple 369/07/2/1-8-2008 relatif aux permissions, publié dans le livre “Code Pénitentiaire et textes joints de L. Margaritis – N. Paraskévopoulos”, page 55 paragraphe 2, on lit: “Notons tout d´abord que le Code Pénitentiaire précédent (en vigueur de 1989 à 1993) permettait, pour l´octroi d´une permission, de prendre en compte l´activité criminelle du détenu et en général “son passé”, alors que le Code Pénitentiaire (art.55) est centré sur l´attitude du détenu après le crime et particulièrement sur son présent, c´est-à-dire sur sa conduite pendant l´éxécution de sa peine (art.106 du Code Pénal). Plus généralement, le crime commis et la lourdeur de la peine ne sont pas pris en compte comme des critères à considérer pour l´octroi de la permission”. Donc, ce que dit Madame la Procureure ne tient pas. 

Deuxièmement, elle me dit qu´à partir du moment où l´arrêt du Conseil Juridique a rejeté ma demande de libération conditionnelle, elle ne peut pas me donner de permission. Logique insensée selon laquelle le rejet du maximum (libération) implique le rejet du minimum (permission). C´est comme dire que quelqu´un qui a échoué à l´examen de pilote n´a pas le droit au permis de conduire une voiture!

Troisièmement, elle me presse de signer une déclaration de repentir. Et là, Madame la Procureure n´est pas dans la légalité. Le rapport du Défenseur cité précédemment, page 553, paragraphe 1 fait référence à un prisonnier dont la demande de permission de sortir a été rejetée “car il n´a pas reconnu son acte” et “il ne s´est pas repenti” et continue: “l´accent est mis sur le fait qu´il est logiquement contradictoire de demander le repentir pour une action que le détenu nie avoir commise quand par ailleurs avec l´article 55 du code pénitentiaire est exclue la possibilité de rejet d´une permission pour cette raison” (le repentir). C´est exactement mon cas. 

Les huit fois où j´ai assisté à un conseil, on m´a demandé d´attendre 15 minutes avant de m´annoncer la décision. Cette fois-ci, ils m´ont seulement dit qu´ils me donneraient la décision. J´ai attendu 2 semaines et le 25 novembre j´ai fait une demande écrite pour que me soit donnée la décision qui m´a finalement été remise le 7 décembre, c´est-à-dire presque un mois après. Pendant cet espace de temps, la Procureure a pris soin de cacher les 3 points ci-dessus et principalement son exigence que je signe une déclaration de repentir. 

Elle a également pris soin, dans l´obscurité du silence, de dissimuler mes études, mes 4 diplômes et mon Doctorat dont elle ne souffle mot dans la décision écrite, puisque c´est en ma faveur. Reconnaissant ainsi directement que si elle en parlait elle n´aurait jamais pu soutenir que ma réhabilitation est incomplète. Elle n´a pas innové, elle a répété aveuglément ce qu´avait dit le Procureur précédent en septembre 2019. Comme l´artifice scandaleux de la transformation des données positives de bonne conduite en données négatives de bonne conduite “en apparence”. Sans aucun élément pour étayer ce qu´elle dit. Et négligeant l´évidence que si la bonne conduite était “en apparence”, cela n´aurait pas été découvert la 17ème année de détention. Cela aurait été découvert beaucoup plus tôt et aurait été cité dans au moins l´une des 8 décisions du Conseil. Chose qui n´est pas arrivée. 

La loi prévoit que les permissions sont accordées à tous les prisonniers à l´exception des condamnés pour haute trahison. Selon l´arrêt récent du 17 juillet 2021 j´ai purgé la totalité de ma peine. Donc, le refus de l´octroi d´une permission constitue une violation claire de la loi.

La conclusion évidente est que dans ce cas précis les décisions ne sont pas basées sur la loi mais sur des ordres donnés soit par le pouvoir politique soit par de puissants éléments non judiciaires. Nous avons donc une répétition de ce que M. le Président a qualifié de justice de dictature. Ce qui prouve qu´aujourd´hui elle vit et règne presque un demi-siècle après la chute de la dictature. 

Les Procureurs qui ont proposé le rejet de mes demandes et dont les propositions ont été adoptées par les Conseils, ont été avantagés par la suite par des promotions en or à des postes clés. Au contraire, les Procureurs intègres ont été ignorés quand la guerre ne leur a pas été déclarée. Je ne citerai que trois d´entre eux. Le Procureur N.P. qui m´a refusé la permission de sortir en septembre 2019 en violation de la loi. Le Procureur M.M. qui a proposé en septembre 2019 le rejet de ma demande de libération conditionnelle sous surveillance électronique, conformément à l´article 110 A paragraphe 4 du 4619/2019 violant le fondamental article 2 du Code Pénal et maltraitant l´article 465 qui 2 mois plus tard a été jugé anticonstitutionnel. La Procureure S.P. qui m´a baladé pendant 2 ans, refusant de reconnaitre mes diplômes sous différents prétextes. Son remplaçant les a reconnus en 2 semaines. 

A la fin de la réunion du Conseil, je me suis adressé à Mme la Procureure: vous souvenezvous de ce que vous m´aviez dit au Conseil pour ma 1ère demande, il y a 11 ans, en octobre 2010? C´était la même Procureure. Vous m´aviez dit: “Vous comprenez qu´aujourd ´hui, c´est la première fois, je ne peux pas vous accorder une permission. Mais je vous promets que votre demande est sur la bonne voie.” Aujourd´hui, vous me dites autre chose.” 

Décembre 2021

Prison de Korydallos

Alekos  Yotopoulos

(Επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο DOCUMENTO στις 28/12/2021 https://www.documentonews.gr/article/kat-epifasi-nomimotita-sti-metaxeirisi-giotopoyloy/ )

«Κατ’επίφαση» νομιμότητα στη μεταχείριση Γιωτόπουλου (DOCUMENTO 28/12/2021)

Κατερίνα Κατή

Στην Ελλάδα του 2021 δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι υπάρχει έλλειμμα δικαιοσύνης. Στην περίπτωση όμως του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου δεν υπάρχει απλώς έλλειμμα. Μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής της σηκώνεται κύμα σκοπιμοτήτων που τις χωρίζει.

Ενα κύμα που… ξεβράζει ακόμη και μεσαιωνικούς «λαγούς» περί ιδεολογικών μεταστροφών, που κάθε άλλο παρά περιποιούν τιμή σε μια ευνομούμενη πολιτεία, προκειμένου να ενδύσει με μανδύα νομιμότητας τον ηθικό και νομικό παραλογισμό.

Και εξηγούμαστε:

Ο Αλ. Γιωτόπουλος, ο οποίος είναι ο μοναδικός κρατούμενος στη χώρα που δεν έχει πάρει ούτε μία ημέρα άδεια εξόδου από τη φυλακή ύστερα από 19 χρόνια κράτησης, στις αρχές του μήνα ενημερώθηκε για τη δέκατη κατά σειρά απόρριψη της αίτησής του να του χορηγηθεί το ευεργέτημα που ο νομοθέτης έχει προβλέψει για κάθε κρατούμενο ο οποίος πληροί, όπως και ο ίδιος άλλωστε, όλες τις προϋποθέσεις.

Αλλη μια φορά με ένα εξωφρενικό σκεπτικό, καθώς πίσω από την υποδειγματική του διαγωγή το συμβούλιο είδε «κατ’ επίφαση καλή διαγωγή», ο Αλ. Γιωτόπουλος στερήθηκε τις ανάσες ελευθερίας που δικαιούται και επιβάλλεται να εισπνέει ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάθε κρατούμενος. Ανεξάρτητα από τα αδικήματα για τα οποία έχει καταδικαστεί, ανεξάρτητα από την ποινή που εκτίει… Με μοναδικό γνώμονα να έχει συμπληρώσει τον απαραίτητο χρόνο κράτησης και να έχει καλή διαγωγή κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του.

Και για να κατανοήσει απολύτως κάποιος τον παραλογισμό του επιχειρήματος της «κατ’ επίφαση» καλής διαγωγής αρκεί να θυμίσουμε ότι ο Αλ. Γιωτόπουλος, ο οποίος βρίσκεται πλέον στο κατώφλι των 78 χρόνων, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες και εξαθλιωμένες συνθήκες που επικρατούν στις ελληνικές φυλακές και χωρίς να του παρέχονται καν τα απαραίτητα και αυτονόητα εφόδια, όπως ηλεκτρονικός υπολογιστής και πρόσβαση στο ίντερνετ, πριν από μερικούς μήνες ανακηρύχθηκε ομόφωνα διδάκτορας της Επιστήμης των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Πρόκειται μάλιστα για τον πρώτο κρατούμενο στην ιστορία που κατάφερε να ολοκληρώσει όλους τους κύκλους σπουδών από τη φυλακή, ενώ παράλληλα είναι η πρώτη φορά τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη Γαλλία που μια διδακτορική διατριβή εκπονείται και υποστηρίζεται εξ ολοκλήρου στη φυλακή και μάλιστα υπό τέτοιες συνθήκες.

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε την επιστολή που έστειλε στο Documento, στην οποία αποκαλύπτει και το παρασκήνιο μιας προδιαγεγραμμένης απόρριψης σε μια αίτηση που χρειάστηκε δύο ολόκληρα χρόνια για να περάσει από συμβούλιο!

Αστήρικτος και ανεδαφικός είναι ο όρος της μεταμέλειας που τίθεται για τη χορήγηση άδειας ή για την υφ’ όρων αποφυλάκιση του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, δεδομένου ότι ποτέ δεν αποδέχτηκε ότι είχε οιαδήποτε σχέση με τη 17 Νοέμβρη και πόσο μάλλον ότι ήταν αρχηγός της και συγγραφέας των προκηρύξεών της. Αξιοσημείωτο είναι, δε, ότι ο 78άχρονος είναι σήμερα ο μοναδικός κρατούμενος στη χώρα που δεν έχει πάρει ούτε μία μέρα άδεια εξόδου από τη φυλακή ύστερα από 19 χρόνια κράτησης. Στην επιστολή που έστειλε στο Documento αποκαλύπτει και το παρασκήνιο της απόρριψης μιας αίτησής του που χρειάστηκε δύο ολόκληρα χρόνια για να περάσει από συμβούλιο!:

“Τη δίκη σε πρώτο βαθμό της 17 Ν παρακολούθησαν πολλοί νομικοί. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο τότε πρόεδρος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ενώσεων Δικαιωμάτων του ανθρώπου, κ. Patrick Baudouin. Μετά το τέλος της δίκης είχε δηλώσει: «η Ελληνική Δικαιοσύνη όσον αφορά τον Γιωτόπουλο συμπεριφέρθηκε σαν Δικαιοσύνη τύπου Δικτατορίας».

Τα λόγια αυτά μου ήρθαν στον νου πρόσφατα, με όσα διαδραματίστηκαν στη «συνεδρίαση» του Συμβουλίου για να εξετάσει την 10^η αίτησή μου για χορήγηση άδειας. Στις 21 Νοεμβρίου 2019 είχα κάνει την αίτηση. Επί 22 μήνες, δηλ. μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου 2021, δεν με κάλεσε κανείς, κι ενώ παρά την αναστολή λόγω της πανδημίας , χορηγούνταν άδειες επί τουλάχιστον 9 μήνες. Μετά από διάβημά μου το Σεπτέμβρη, με κάλεσαν στο Συμβούλιο στις 11 Νοεμβρίου.

Εξ αρχής η νέα Εισαγγελέας κ. Μ. Σουκαρά – Κατσικάδη κάνει τρεις τοποθετήσεις που με αφήνουν άναυδο. Πρώτον, λέει ότι αν δεν πήρα άδεια μέχρι σήμερα, αυτό οφείλεται στην βαριά ποινή μου. Θέση που δεν είναι σύννομη. Σύμφωνα με την ειδική έκθεση του Σ.τ.Π. για τις άδειες 369/07/2/1-8-2008 που δημοσιεύεται στο βιβλίο Σωφρονιστικός Κώδικας και συναφή κείμενα Λ. Μαργαρίτη – Ν. Παρασκευόπουλου, στη σελ. 55 δεύτερη παράγραφος λέει : «Σημειώνεται κατ’ αρχάς ότι ενώ ο προηγούμενος Σ.Κ. (που ίσχυε από το  1989 μέχρι το 1993) επέτρεπε για την χορήγηση άδειας να ληφθεί υπ’όψιν η εγκληματική δράση του κρατούμενου και εν γένει «το παρελθόν του», ο ισχύον Σ.Κ.  (αρ. 55) (που ισχύει από 1993 και μετά) εστιάζει στην μετά το έγκλημα στάση του κρατούμενου και ιδίως  στο παρόν του, δηλ. στην διαγωγή του κατά την έκτιση της ποινής (πρβλ. και άρθρ. 106 Π.Κ.). Γενικότερα ωστόσο, το τελεσθέν έγκλημα και το ύψος της ποινής δεν αναφέρεται στον Σ.Κ. ως έστω συνεκτιμητέα κριτήρια για την χορήγηση άδειας». Άρα δεν ισχύει αυτό που λέει η κ. Εισαγγελέας.

Δεύτερο, μου λέει ότι απ’ την στιγμή που το βούλευμα του Συμβουλίου απέρριψε την αίτησή μου για αποφυλάκιση υπό όρο, δεν μπορεί να μου δώσει άδεια. Εξωφρενική λογική σύμφωνα με την οποία, η απόρριψη χορήγησης του μέγιστου (αποφυλάκιση) συνεπάγεται και την απόρριψη χορήγησης του ελάσσονος (ολιγοήμερη άδεια). Σαν να λες ότι κάποιος που απορρίφθηκε στις εξετάσεις για να γίνει πιλότος σε αεριωθούμενα δεν έχει δικαίωμα να έχει δίπλωμα οδήγησης  αυτοκινήτου!

Τρίτο, μου ζητάει με επίταση να υπογράψω κάποια δήλωση μεταμέλειας. Κι εδώ η κ. Εισαγγελέας δεν είναι σύννομη. Σύμφωνα με την παραπάνω έκθεση του Σ.τ Π. στην σελ. 553 πρώτη παράγραφος αναφέρεται σε κρατούμενο του οποίου απορρίφθηκε η αίτηση χορήγησης άδειας  «γιατί δεν παραδέχτηκε την πράξη του» και «δεν έχει μετανοήσει» και λέει: «Τονίστηκε ωστόσο, ότι είναι λογικά αντιφατικό να ζητείται μετάνοια για κάτι που ο κρατούμενος αρνείται ότι έπραξε αφού εξάλλου από το άρθρο 55 Σ.Κ. δεν προκύπτει η δυνατότητα άρνησης χορήγησης άδειας για το λόγο αυτό». (δηλ. της μη μεταμέλειας). Ακριβώς η περίπτωσή μου.

Στα 8 προηγούμενα Συμβούλια όπου παραβρέθηκα, μου ζήταγαν να περιμένω 15  λεπτά και μου ανακοίνωναν την απόφαση. Αυτή την φορά δεν το έκαναν, λέγοντας ότι θα μου δώσουν την απόφαση. Περίμενα 2 βδομάδες και στις 25 Νοεμβρίου έκανα γραπτή αίτηση να μου επιδοθεί η απόφαση, η οποία τελικά μου δόθηκε στις 7 Δεκεμβρίου, δηλ. σχεδόν ένα μήνα μετά. Σ’ αυτό το διάστημα φρόντισε ν’ αποκρύψει τα 3 παρά πάνω σημεία και κυρίως την απαίτησή της να υπογράψω δήλωση μεταμέλειας.

Φρόντισε επίσης να κρύψει μέσα στο σκοτάδι της σιωπής, τις σπουδές μου τα 4 διπλώματα και το Διδακτορικό, για τα οποία δεν λέει λέξη στο κείμενο της απόφασης, επειδή είναι υπέρ μου. Αναγνωρίζοντας έτσι έμμεσα ότι αν τα ανέφερε δεν θα μπορούσε ποτέ να στηρίξει την άποψή της ότι ο σωφρονισμός μου είναι ελλιπής. Δεν πρωτοτύπησε βέβαια, επανέλαβε τυφλά αυτό που είχε κάνει ο προηγούμενος Εισαγγελέας το Σεπτέμβρη του 2019. Όπως και στο σκανδαλώδες τέχνασμα της μετατροπής των θετικών δεδομένων της καλής διαγωγής σε αρνητικά δεδομένα της «κατ’ επίφαση» καλής διαγωγής. Χωρίς να παρουσιάζεται κανένα συγκεκριμένο εμπειρικό  στοιχείο που να το τεκμηριώνει. Και παραγνωρίζοντας το κραυγαλέο γεγονός ότι αν υπήρχε «κατ’ επίφαση» καλή διαγωγή, δεν θα αποκαλύπτονταν το 17^ο έτος έκτισης της ποινής. Θα είχε αποκαλυφθεί πολύ πριν, και θα αναφέρονταν σε τουλάχιστον μια  από τις 8 αποφάσεις του Συμβουλίου, πράγμα που δεν συνέβη.

Ο νόμος προβλέπει ότι οι άδειες δίνονται σε όλους τους κρατούμενους εκτός απ’ αυτούς που έχουν καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία. Σύμφωνα με το πρόσφατο βούλευμα, αυτό της 17 Ιουλίου 2021 έχω εκτίσει το σύνολο της ποινής μου. Άρα η άρνηση χορήγησης άδειας συνιστά καθαρή παραβίαση του νόμου.

Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι οι αποφάσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν βασίζονται στο νόμο. Αλλά σε εντολές παραβίασης του νόμου που δόθηκαν είτε από την πολιτική εξουσία είτε από ισχυρούς εξωδικαστικούς παράγοντες. Δηλ. έχουμε επανάληψη αυτού που ο κ. Πρόεδρος αποκάλεσε Δικαιοσύνη τύπου Δικτατορίας. Που αποδεικνύεται σήμερα ότι ζει και βασιλεύει, μισό σχεδόν αιώνα μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας.

Οι εισαγγελείς που απέρριψαν τα αιτήματά μου με προτάσεις οι οποίες υιοθετήθηκαν απ’ τα Συμβούλια, ευνοήθηκαν στη συνέχεια με χρυσοφόρες προαγωγές σε θέσεις κλειδιά. Αντίθετα οι αδέκαστοι Εισαγγελείς αγνοήθηκαν όταν δεν τους κήρυξαν τον πόλεμο. Θα αναφέρω μόνο τρεις απ’ αυτούς. Ο Εισαγγελέας κ. Ν.Π. που μου έκοψε την άδεια τον Σεπτέμβρη του 2019 παραβιάζοντας το νόμο. Ο Εισαγγελέας κ. Μ. Μ. που πρότεινε την απόρριψη της αίτησης το Σεπτέμβρη 2019, για αποφυλάκιση με ηλεκτρονική επιτήρηση, σύμφωνα με το άρθρο 110 Α παρ. 4  του 4619/2019 παραβιάζοντας κατάφωρα το θεμελιώδες άρθρο  2 Π.Κ. και κακοποιώντας το 465 που δυο μήνες μετά κρίθηκε με βούλευμα αντισυνταγματικό. Η κ. Εισαγγελέας Σ.Π. που με κορόιδευε επί 2 χρόνια αρνούμενη να αναγνωρίσει τα διπλώματά μου με διάφορες προφάσεις. Τα οποία αναγνώρισε ο αντικαταστάτης της σε 2 βδομάδες.

Στο τέλος της «συνεδρίασης» του Συμβουλίου, απευθύνθηκα στην κ. Εισαγγελέα λέγοντάς της : Θυμάστε τι μου είχατε πει στο Συμβούλιο για την πρώτη αίτησή μου, πριν 11 χρόνια, τον Οκτώβρη του 2010 – γιατί ήταν η ίδια. Μου είχατε πει: «Καταλαβαίνετε ότι σήμερα που είναι η πρώτη φορά, δεν μπορώ να σας δώσω άδεια. Σας υπόσχομαι όμως ότι το αίτημά σας είναι σε καλό δρόμο». Σήμερα μου λέτε άλλα.“

Δεκέμβρης 2021

Φυλακές Κορυδαλλού

Αλέκος Γιωτόπουλος

(LETTRE DE ALEXANDRE YOTOPOULOS PARUE DANS LE JOURNAL DOCUMENTO LE 16_11_2021) https://www.documentonews.gr/article/me-tertipia-kratane-stin-fylaki-ton-alexandro-giotopoylo/

(Documento,le 16/11/2021

Sofia Anastasiou

 Ils maintiennent Alexandre Yotopoulos en prison en usant d’artifices

Alexandre Yotopoulos est le seul prisonnier en Grèce qui, après 19 ans de détention,n’a pas eu une seule permission de sortie.Maltraitant logique et rationalisme et ”chicanant”avec des arrêts de rejet répétés,les Conseils Juridiques compétents l’ont privé de l’avantage prévu par le législateur pour tout détenu qui remplit les conditions requises.

Et maintenant qu’est arrivée l’heure de sa mise en liberté conditionnelle,et pour rejeter sa demande,un nouveau Conseil Juridique a jugé qu’il n’appartient pas à la catégorie des détenus qui montrent une amélioration suffisante pour ne plus présenter la menace de perpétrer des délits.

Sur quoi les juges basent-ils la décision?  Sur l’absurdité juridique qu’Alexandre Yotopoulos ne déclare pas qu’il se repent ce que – depuis la première minute, depuis son arrestation jusqu’à ce jour- il nie avoir perpétré.

Dans une lettre adressée à Documento, dans laquelle il détruit,mot après mot,le motif de l’arrêt contesté (734/2021) qui a rejeté sa demande de libération conditionnelle,il parle de juges qui”sortent de leur chapeau magique le lapin moyenâgeux, passe-partout pour toute décision qui ignore et viole les dispositions du Code Pénal.”Et cela au moment où le Conseil Pénitentiaire lui-même, en application de la législation en vigueur, dans la décision du 29/9/2019, signée par le Procureur, le Directeur et l’assistante sociale en chef,dit:”le concept de réhabilitation pénitentiaire ne comprend en aucun cas une conversion idéologique”,”pas plus que l’ordre juridique établi n’exige la conversion idéologique du condamné.”

Lisez la lettre d’Alexandre Yotopoulos où il dénonce “la méthode inqualifiable qui ne sied pas aux Magistrats et dégrade la Justice.”)

L’arrêt du 4 octobre rejette ma demande de libération parce que je ne me suis pas repenti.C’est ce que je réfute dans le texte qui suit, en expliquant que ma non-repentance n’est pas la raison mais le prétexte pour ne pas me libérer

     Le Code Pénal prévoit que le condamné est mis en liberté conditionnelle si certaines conditions sont remplies.Parmi ceux qui ont été libérés sous condition , le pourcentage de récidivistes est l’un des plus élevés d’Europe. Si parmi ces conditions il y a le “repentir” comme le soutient l’Arrêt, il y a une contradiction puisque les récidivistes sont aussi des repentis. Alors, de deux choses l’une , soit les juges n’ont pas exigé le repentir, soit il n’était pas sincère. Dans les deux cas, ce concept n’est pas fonctionnel, il est inutile puisqu’il n’empêche pas la récidive. Pire encore, il est en contradiction avec le C.P. ** puisqu’il libère des condamnés qui   ne se sont repentis qu’en paroles et pas sincèrement, ou bien il empêche la libération de ceux qui remplissent les conditions véritables et objectives, en violant les dispositions du C.P., comme dans mon cas les deux principes , celui de l’application rétroactive de la loi la plus favorable et l’interdiction de l’application rétroactive de la plus défavorable.

Ce n’est donc pas un hasard si le rapport justificatif du nouveau C.P. 4619/20/19 mentionne page 11 , paragraphe 22 , ce qui suit : ” L’accomplissement de devoirs moraux non spécifiés a un caractère de droit naturel incompatible avec la positivité du droit pénal.” Et le principal de ces “devoirs moraux” est le repentir.

Ce n’est évidemment pas non plus un hasard si cette notion n’est mentionnée ni dans les articles 105 et 106 sur la libération conditionnelle ni l’ensemble du C.P. Ni même dans les articles 90 ( et suivants ) qui font référence aux récidivistes, aux délinquants ayant une addiction au crime, à la peine de réclusion à durée indéterminée où des  peines plus lourdes sont prévues . Même là, il n’est pas nécessaire .C’est un avis similaire qu’exprime le Conseil de la prison ***dans sa décision du 20/09/2019 signée par le procureur, le directeur et l’assistante sociale en chef. Page 3, à l’avant-dernière ligne, ils écrivent : ” Le concept de réhabilitation pénitentiaire ne comprend en aucun cas une conversion idéologique”, et, à nouveau page 5 : ” pas plus que l’ordre juridique établi n’exige la conversion idéologique du condamné”. Et comme à Makronissos, avec la déclaration de repentir,le condamné renonce à ses opinions politiques, il ne peut y avoir de repentir sans conversion idéologique préalable.Il est tragique qu’un système politique qui se targue d’être une démocratie libérale moderne ait recours à des méthodes du Moyen-Âge et de l’Inquisition, où sans le repentir , les épreuves inhumaines des condamnés ne cessaient pas.Dans mon cas en particulier, la demande de repentir frise la paranoïa provocatrice. Car j’ai été condamné en tant que qu’instigateur moral de 17 homicides, une accusation que j’ai niée du premier jour à ce jour. Ils m’ont donc condamné en tant que chef du 17N, puisque c’est moi qui décidais, même s’ils taisent soigneusement ce terme. Mais les deux principaux accusés qui ont collaboré avec les autorités et dont les témoignages ont été jugés fiables par les juges, ont affirmé qu’il n’y avait pas de direction, décrivant en détail comment les décisions étaient prises collectivement dans les cellules. Allant jusqu’à déclarer qu’ils ont annulé deux décisions de leur propre initiative , parce qu’ils n’étaient pas d’accord. Ce qui, en soi, prouve qu’il n’y avait pas de chef.S’il y avait eu une direction, pendant ces 19 années de nombreux détails sur le fonctionnement de cette direction par rapport aux membres auraient été révélés comme celui que je viens de mentionner sur les deux annulations d’objectifs par un membre, sans que personne ne puisse l’en empêcher. Des détails qui confirmeraient cette existence. Mais rien de pertinent n’a été révélé, confirmant l’opinion selon laquelle il n’y avait pas de chef. Ainsi, en me demandant de me repentir, ils me demandent en fait de déclarer que j’étais le chef, c’est à dire de raconter un mensonge flagrant , afin de me faire libérer.Et le pire est encore à venir. Comme ils ne pouvaient pas justifier logiquement le rejet de ma demande de libération, ils ont eu recours à la falsification d’une de mes interviews, taisant complètement ma réponse explicite à la question discutée afin de tirer la conclusion opposée à celle que j’avançais. Plus précisément,  dans l’interview que j’ai accordée à Lamiakos Tyros **** en octobre 2002, la troisième question et la réponse qu’ils ont dissimulées sont les suivantes : ” Question : Pour notre part, nous condamnons les actions du 17 N. Quelle est votre position sur ces actions puisque vous affirmez que vous n’êtes pas le dirigeant de l’organisation ? Réponse : Dans un récent sondage, 23,7 % des personnes interrogées ont répondu qu’elles étaient d’accord avec les opinions du 17 N telles qu’elles sont exprimées dans ses proclamations mais qu’elles n’étaient pas d’accord avec ses actions. D’une manière générale, c’est également ma position. Je pense que dans deux cas seulement , de telles attaques pourraient être menées comme défense contre des attaques similaires contre des combattants du mouvement populaire, ou dans une période pré-révolutionnaire de grande agitation sociale, avec une condition préalable indispensable, l’existence d’un mouvement populaire fort.De telles conditions n’existent pas aujourd’hui.Je ne suis pas d’accord mais je ne condamne pas non plus.”J’ai exprimé ce point de vue à plusieurs reprises , tant devant les tribunaux que dans les médias.Et cela est confirmé par le fait qu’au cours de mes 19 années de détention durant lesquelles de nombreux actes de violence ont eu lieu, je n’ai jamais déclaré, ni verbalement, ni par écrit, que j’approuvais ces actes, contrairement à d’autres qui l’ont fait et de bien des manières. Cette position réfute le Jugement  selon lequel, si je suis libéré, je commettrais des actes de violence. La demande de repentir n’est rien de plus qu’une excuse facile pour empêcher ma libération . Dans toutes mes déclarations depuis mon arrestation jusqu’à ce jour, il n’y a la moindre place pour le repentir. En l’exigeant, ils savent qu’ils demandent l’impossible.

Une déformation similaire est faite au sujet de mes études. Ils les présentent comme quelque chose de technique, écrivant que …… il a simplement augmenté ses connaissances mathématiques…………. et que ”  c’est  ainsi qu’il garde son esprit et sa mémoire en éveil ” !Les isolant ainsi de leur aspect essentiel , qui est la réhabilitation et la réinsertion sociales.A ce sujet, le Médiateur, dans une réponse qui m’a été communiquée le 1 / 3 / 2010, déclare au paragraphe 2 : ” …..le Médiateur a particulièrement insisté sur le fait que l’éducation des détenus, notamment la fréquentation d’établissements d’enseignement supérieur sert les objectifs  de la réinsertion sociale. Elle est donc favorisée par la législation en vigueur , et toute interprétation et application par l’administration pénitentiaire doivent se faire dans le même esprit.”

En fait, conformément à l’acquis européen, cette fréquentation est considérée comme la  méthode la plus sûre de réintégration sociale. Même la directrice de Korydallos a déclaré dans une interview récente  : ” l’Université est égale à le réhabilitation pénitentiaire.” Ils violent donc également la position officielle du pouvoir judiciaire sur l’éducation des prisonniers.

        J’ai suivi tout le cursus de l’Université publique française Paris-Diderot VII , j’ai obtenu les 5 diplômes , égaux à ceux obtenus par les étudiants réguliers, je les ai déposés au Secrétariat de la prison : DEUG, Licence, Maîtrise et Master. Récemment, le 8 juillet 2021, j’ai obtenu un Doctorat en Mathématiques dans cette même université française, doctorat délivré par un jury de six professeurs français – dont au moins la moitié sont des noms connus . J’ai présenté une thèse de recherche, publiée dans une revue scientifique française spécialisée, thèse que j’ai réalisée en prison, sans accès à un  ordinateur. Cela signifie que j’ai servi les objectifs de la réinsertion sociale dans toute la mesure du possible. Que depuis longtemps, je suis prêt à m’intégrer dans la société. Ce cursus complet et ces 5 diplômes à eux seuls pulvérisent tous les doutes prétendus à l’égard de ma réhabilitation.

Au cours des cinq dernières années, j’ai fait au moins quatre demandes de libération en vertu d’une autre disposition du C. P. Elles ont toutes été rejetées. Dans tous les rejets, était explicitement indiquée la peine que je devais avoir purgée pour être libéré : vous devez purger une peine réelle de dix-neuf ans – que je n’avais pas purgée – et six années restantes jusqu’à vingt-cinq ans , calculés avec les mesures d’indulgence.

Maintenant que ces conditions sont remplies , ( j’ai en fait purgé dix-neuf ans fermes et 15 ans de plus avec les mesures d’indulgence ) au lieu de me libérer , comme tout système judiciaire sérieux le ferait, ils changent les conditions en ajoutant une nouvelle peine à la dernière minute. Ils sortent de leur chapeau magique le lapin médiéval du “repentir”, passe-partout pour toute décision qui ignore et viole les dispositions du C.P.

Méthode inqualifiable qui ne sied pas aux Magistrats et dégrade la Justice

                                                                                                                                                  Octobre 2021

                                                                                                                                                 Prison de Korydallos

                                                                                                                                                 Alekos Yotopoulos

*    île grecque appelée le “Dachau grec”

**  Code Pénal

*** Composé de trois membres : procureur attaché à la prison, directeur / trice et chef de service des assistantes social

es**** un journal de Lamia ( ville du Nord d’Athènes )

(Επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στο DOCUMENTO στις 16/11/2021 )

https://www.documentonews.gr/article/me-tertipia-kratane-stin-fylaki-ton-alexandro-giotopoylo/

Το βούλευμα της 4^ης Οκτωβρίου απορρίπτει την αίτηση αποφυλάκισής μου, γιατί δεν έχω μεταμεληθεί. Στο κείμενο  που ακολουθεί το αντικρούω εξηγώντας ότι η μη μεταμέλεια μου δεν είναι η αιτία αλλά το πρόσχημα, για να μη με αποφυλακίσουν.

Ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει ότι ο κατάδικος απολύεται υπό όρο, αν ικανοποιούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Απ’ αυτούς που απολύθηκαν υπό όρο, ένα ποσοστό που είναι απ’ τα υψηλότερα στην Ευρώπη, υποτροπιάζει. Αν, ανάμεσα σ’ αυτές τις προϋποθέσεις είναι και η «μεταμέλεια», όπως ισχυρίζεται το Βούλευμα, έχουμε μια αντίφαση αφού οι υπότροποι είναι και μεταμεληθέντες. Άρα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν, είτε οι δικαστές δεν την απαίτησαν, είτε αυτή δεν ήταν ειλικρινής. Και στις δύο περιπτώσεις η έννοια αυτή δεν είναι λειτουργική, είναι άχρηστη, αφού δεν εμποδίζει την υποτροπή. Ακόμη χειρότερα όμως γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τον ΠΚ, αφού είτε αποφυλακίζει κατάδικους που έχουν μεταμεληθεί μόνο στα λόγια και όχι ειλικρινά είτε εμποδίζει την αποφυλάκιση άλλων που ικανοποιούν τους πραγματικούς και αντικειμενικούς όρους, παραβιάζοντας τις διατάξεις του ΠΚ, όπως στην περίπτωσή μου τις δυο αρχές, της αναδρομικής εφαρμογής της ηπιότερης διάταξης και της απαγόρευσης της αναδρομικής εφαρμογής της δυσμενέστερης διάταξης εν τοις πράγμασι.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η Αιτιολογική Έκθεση για το νέο ΠΚ 4619/2019 αναφέρει στην σελ. 11, παρ. 22 τα εξής: «Η εκπλήρωση απροδιόριστων «ηθικών καθηκόντων» έχει φυσικοδικαιϊκό χαρακτήρα, ασυμβίβαστο με την θετικότητα του ποινικού δικαίου». Και το κυριότερο απ’ αυτά τα «ηθικά καθήκοντα» είναι η μεταμέλεια. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι δεν αναφέρεται αυτή η έννοια ούτε στα άρθρα 105 και 106 για την απόλυση υπό όρο, αλλού ούτε και σε ολόκληρο τον Ποινικό Κώδικα. Ούτε καν στα άρθρα 90 (και συν) που αναφέρονται στους υπότροπους, στους εγκληματίες καθ’ έξη και στην ποινή κάθειρξης αορίστου χρόνου, όπου προβλέπονται βαρύτερες ποινές. Ούτε καν εκεί απαιτείται.

Ανάλογη άποψη εκφράζει και το Συμβούλιο Φυλακής στην απόφασή του της 20ης-9-2019 που υπογράφουν ο Εισαγγελέας, ο Διευθυντής και η προϊσταμένη Κοινωνική Λειτουργός. Στη σελ. 3 προτελευταία αράδα λέει: «Στην έννοια δε του σωφρονισμού, δεν περιλαμβάνεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου», και επαναλαμβάνει στη σελ. 5 αρ. 5 «ούτε όμως και απαιτεί η καθεστηκυία έννομη τάξη την ιδεολογική μεταστροφή του καταδίκου». Κι όπως μας λέει και η Μακρόνησος, όπου μαζί με τη δήλωση μετάνοιας αποκηρύσσει και τα πολιτικά μου φρονήματα, δεν νοείται μεταμέλεια χωρίς την προηγούμενη ιδεολογική μεταστροφή.

Είναι τα τραγικό το γεγονός ότι ένα πολιτικό σύστημα που επαίρεται ότι είναι σύγχρονη φιλελεύθερη Δημοκρατία καταφεύγει σε μεθόδους του Μεσαίωνα και της Ιερής Εξέτασης, όπου χωρίς τη μεταμέλεια, δεν σταματούσαν οι απάνθρωπες ταλαιπωρίες του δικαζόμενου.

Ειδικότερα στην περίπτωση μου η απαίτηση μεταμέλειας αγγίζει τα όρια της προκλητικής παράνοιας. Γιατί εγώ καταδικάστηκα ως ηθικός αυτουργός σε 17 ανθρωποκτονίες, κατηγορία που αρνήθηκα από τη πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Άρα με καταδίκασαν ως αρχηγό της 17Ν, αφού εγώ τις αποφάσισα, παρότι αποσιωπούν επιμελώς αυτόν τον όρο. Όμως οι δυο σημαντικότεροι απ’ τους κατηγορούμενους, που συνεργάστηκαν με τις αρχές και των οποίων οι καταθέσεις θεωρήθηκαν αξιόπιστες απ΄ τους Δικαστές, υποστήριξαν ότι δεν υπήρχε ηγεσία, περιγράφοντας με λεπτομέρειες πως παίρνονταν οι αποφάσεις συλλογικά στους πυρήνες. Φτάνοντας στο σημείο να δηλώσουν ότι ακύρωσαν από μόνοι τους δυο στόχους, επειδή διαφωνούσαν. Πράγμα που από μόνο του αποδείχνει ότι δεν υπήρχε ηγεσία.

Αν όμως υπήρχε ηγεσία σ’ όλα αυτά τα 19 χρόνια θα είχαν αποκαλυφθεί πολλές λεπτομέρειες από τη λειτουργία αυτής της ηγεσίας σε σχέση με τα μέλη, ανάλογες μ’ αυτήν που μόλις ανέφερα για τις 2 ακυρώσεις στόχων από ένα μέλος, χωρίς να μπορεί κανείς να το αποτρέψει. Λεπτομέρειες που θα επιβεβαίωναν αυτή την ύπαρξη της. Τίποτα όμως σχετικό δεν αποκαλύφθηκε, επαληθεύοντας την άποψη ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Ζητώντας μου λοιπόν να μετανοήσω, στην ουσία μου ζητάνε να δηλώσω ότι ήμουν αρχηγός, δηλαδή να πω ένα κραυγαλέο ψέμα, για να με αποφυλακίσουν!

Και τα χειρότερα έπονται. Επειδή δεν μπορούσαν να στηρίξουν λογικά την απόρριψη της αίτησής μου για αποφυλάκιση κατέφυγαν στην πλαστογραφία μιας συνέντευξής μου, αποσιωπώντας τελείως την ρητή απάντησή μου στο επίμαχο ζήτημα για να βγάλουν το αντίθετο συμπέρασμα απ’ αυτό που υποστηρίζω. Συγκεκριμένα στη συνέντευξη που έδωσα στον Λαμιακό Τύπο τον Οκτώβριο του 2002, η τρίτη ερωτο-απόκριση που απέκρυψαν έχει ως εξής: «Ερώτηση: Εμείς από την πλευρά μας καταδικάζουμε τις ενέργειες της 17Ν. Εσείς ποια θέση έχετε για τις ενέργειες αυτές αφού ισχυρίζεστε ότι δεν είστε ο αρχηγός της οργάνωσης; Απάντηση: Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 23,7% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι συμφωνούν με τις απόψεις της 17Ν, όπως εκφράζονται στις προκηρύξεις της αλλά δεν συμφωνούν με τις ενέργειές της. Αυτή σε γενικές γραμμές είναι και η δική μου θέση. Μόνο σε δυο περιπτώσεις νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιες επιθέσεις. Σαν άμυνα σε αντίστοιχες επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές του λαϊκού κινήματος ή σε προεπαναστατική περίοδο μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων και με απαραίτητη πάντα προϋπόθεση την ύπαρξη ισχυρού λαϊκού κινήματος. Τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν συμφωνώ αλλά και δεν καταδικάζω».

Αυτήν την άποψη έχω εκφράσει επανειλημμένα και στα Δικαστήρια και στα μήντια. Κι επιβεβαιώνεται απ’ το γεγονός ότι στα 19 χρόνια κράτησής μου, στη διάρκεια των οποίων έγιναν πολλές πράξεις βίας, ποτέ δεν δήλωσα είτε προφορικά είτε γραπτά ότι επιδοκιμάζω αυτές τις πράξεις, αντίθετα από άλλους που το έκαναν και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Η θέση μου αυτή καταρρίπτει την άποψη του Βουλεύματος ότι αν αποφυλακιστώ θα διαπράξω πράξεις βίας, αφού διαφωνώ μ’ αυτές. Η απαίτηση της μεταμέλειας δεν είναι παρά ένα φτηνό πρόσχημα για να μη με αποφυλακίσουν. Από όλες τις δηλώσεις μου, μετά τη σύλληψή μου μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχει ο παραμικρός χώρος για μεταμέλεια. Απαιτώντας την, γνωρίζουν ότι απαιτούν κάτι το αδύνατο.

Ανάλογη διαστρέβλωση γίνεται και στο ζήτημα των σπουδών μου. Τις παρουσιάζουν ως κάτι τεχνικό, γράφοντας ότι …απλώς αύξησε τις μαθηματικές του γνώσεις… και ότι «έτσι διατηρεί το πνεύμα του και τη μνήμη του σε εγρήγορση»! Απομονώνοντας τες και αφαιμάσσοντάς τες από την ουσιαστική τους πτυχή, που είναι η κοινωνική επανένταξη και ο σωφρονισμός. Γι’ αυτό το ζήτημα ο Συνήγορος του Πολίτη σε απάντησή που μου κοινοποίησε στις 1-3-2010, λέει στην παρ. 2 «… Ο ΣτΠ έχει ιδιαιτέρως τονίσει  ότι η εκπαίδευση των κρατουμένων, ιδίως δε η φοίτηση σε ανώτερα ή ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, υπηρετεί τους στόχους της κοινωνικής επανένταξης. Ως εκ τούτου ευνοείται από την κείμενη νομοθεσία, ενώ στο ίδιο πνεύμα πρέπει να κινείται και η κάθε ερμηνεία και εφαρμογή από τη σωφρονιστική διοίκηση». Σύμφωνα μάλιστα με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, αυτή η φοίτηση θεωρείται ως η ασφαλέστερη μέθοδος κοινωνικής επανένταξης. Ακόμη και η Διευθύντρια του Κορυδαλλού δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της: «το Πανεπιστήμιο ισούται με σωφρονισμό». Παραβιάζουν λοιπόν και την επίσημη θέση της Δικαιοσύνης για την εκπαίδευση των κρατουμένων.

Όταν όμως εγώ, έχω συμπληρώσει όλο το κύκλο σπουδών στο Δημόσιο Γαλλικό Πανεπιστήμιο Paris-Diderot VII, παίρνοντας τα 5 διπλώματα, ισοδύναμα μ’ αυτά που παίρνουν οι κανονικοί φοιτητές και που έχω καταθέσει στην Γραμματεία της Φυλακής, DEUG, Licence, Maitrisse, το μεταπτυχιακό Master και πρόσφατα στις 8 Ιουλίου 2021 αναγορεύτηκα Διδάκτωρ Μαθηματικών στο ίδιο Γαλλικό Πανεπιστήμιο, από εξαμελή επιτροπή Γάλλων καθηγητών –οι μισοί τουλάχιστον από τους οποίους είναι διάσημα ονόματα- παρουσιάζοντας διατριβή-έρευνα που δημοσιεύεται σε Γαλλικό εξειδικευμένο επιστημονικό περιοδικό, διατριβή που εκπόνησα μέσα στην Φυλακή, χωρίς τη χρήση ηλ. Υπολογιστή, αυτό σημαίνει ότι έχω υπηρετήσει τους στόχους της κοινωνικής επανένταξης στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ότι εδώ και πολύ καιρό είμαι πανέτοιμος να ενταχθώ στην κοινωνία. Αυτός ο ολοκληρωμένος κύκλος σπουδών κι αυτά τα 5 διπλώματα από μόνα τους υπερφαλαγγίζουν και κονιορτοποιούν οποιαδήποτε δήθεν υπόνοια «ελλειμματικού σωφρονισμού» μου.

Στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, έκανα τουλάχιστον τέσσερις αιτήσεις αποφυλάκισης, με βάση άλλη διάταξη του ΠΚ. Απορρίφθηκαν όλες. Σε όλα όμως τα απορριπτικά βουλεύματα, ανέφεραν ρητά την ποινή που όφειλα να εκτίσω για ν’ αποφυλακιστώ. Έγραφαν «πρέπει να εκτίσεις πραγματική ποινή 19 ετών –που δεν είχα εκτίσει- με προσθήκη των υπολοίπων 6 ετών μέχρι τα 25 έτη, με ευεργετικό υπολογισμό».

Σήμερα που αυτές οι προϋποθέσεις εκπληρούνται (έχω εκτίσει πραγματικά 19 έτη, συν άλλα 15 έτη με ευεργετικό υπολογισμό) αντί να με αποφυλακίσουν, όπως θα έκανε οποιαδήποτε στοιχειώδως σοβαρή Δικαιοσύνη, αλλάζουν τις προϋποθέσεις. Προσθέτοντας στο παρά πέντε μια καινούργια. Βγάζουν από το μαγικό καπέλο τους, το μεσαιωνικό λαγό της «μεταμέλειας», πασπαρτού για οποιαδήποτε απόφαση αγνοεί και παραβιάζει τις διατάξεις του ΠΚ. Αχαρακτήριστη μέθοδος που δεν αρμόζει σε Δικαστικούς Λειτουργούς και ευτελίζει τη Δικαιοσύνη.

Οκτώβρης 2021

Φυλακές Κορυδαλλού

Αλέκος Γιωτόπουλος